Avert'o

Opini'o'j kaj sent'o'j pri seks'ec'o kaj pri la demand'o, kio'n oni nom'u obscen'a, eg'e diferenc'as de unu popol'o al ali'a. Person'o'j, kiu'j'n ŝok'as krud'a'j pri'skrib'o'j pri seks'aĵ'o'j, kaj al kiu'j ne plaĉ'as est'i tiel ŝok'at'a'j, bon'vol'u ne leg'i ĉi tiu'n verk'o'n. Se, malgraŭ la avert'o, ili tamen for'don'as si'n al la leg'ad'o, ili plend'u al si mem, ne al la el'don'ist'o, al la aŭtor'o aŭ al oficial'a'j instanc'o'j.

1

“Ĉu vi permes'as, ke mi montr'u al vi mi'a'n penis'o'n?” li demand'is kun afabl'a rid'et'o.

Ĝoja Karal atend'is i'o'n ajn, sed ne tio'n. Ili trov'iĝ'is en ŝi'a kabinet'o en la Psik'o'social'a Centr'o, kaj se est'as ver'e, ke mult'a'j'n ne'ordinar'a'j'n person'o'j'n ŝi tie renkont'is, neniam antaŭ'e ŝi al'front'is kaz'o'n simil'a'n.

Ŝi hezit'is. Kelk'a'j hom'o'j aspekt'as tiel strang'e, aŭ hav'as en la okul'o'j bril'o'n tiel diboĉ'a'n, ke oni pret'ig'as si'n al ia pli mal'pli obscen'a kondut'o. Sed ne tiu ĉi. Li aper'is tut'e normal'a, se oni pov'as atribu'i normal'ec'o'n al vir'o ekster'norm'e ĉarm'a.

Tuj kiam, antaŭ kelk'a'j minut'o'j, la pord'o mal'ferm'iĝ'is, la unu'a rigard'o al li jam akcel'is ŝi'a'n kor'o'n. Ĉu li est'is bel'a? Laŭ la kutim'a'j kriteri'o'j ver'ŝajn'e ne, kvankam li'a'j trajt'o'j cert'e est'is regul'a'j. Li est'is alt'a, sed ne impon'a. Li hav'is bel'a'j'n ŝultr'o'j'n, sed ne special'e larĝ'a'j'n. Ebl'e li'a ĉarm'o font'is el la kun'a ĉe'est'o de vizaĝ'o rafin'it'a kaj de io tre seks'a en la fizionomi'o, eĉ en la si'n'ten'o.

Kaj ĝust'e tiu ĉarm'o bar'is la profesi'a'n re'ag'o'n.

“Ĉu vi permes'as, ke mi montr'u al vi mi'a'n penis'o'n?”

Kiam li prononc'is tiu'j'n vort'o'j'n, ŝi dev'us li'n halt'ig'i tuj, dir'ant'e ekzempl'e: “Unu'e dir'u al mi, kiu vi est'as, kiu send'is vi'n al mi, kaj kial vi dezir'as, ke mi vid'u ĝi'n.” Sed ŝi eĉ ne pens'is pri tio, ŝi tut'e ne pov'is pens'i. Li est'is tro al'log'a, li'a fraz'o ven'is tro ne'atend'it'e; kaj sen'pens'e, sed kun kor'o fort'e bat'ant'a, ŝi rigard'is li'n nun.

Apenaŭ pas'is kelk'a'j sekund'o'j, jam ŝi rigard'is li'n eĉ pli rav'it'e. Pantalon'o kaj kalson'o est'is for, kaj al la okul'o'j de Ĝoja prezent'iĝ'is la plej admir'ind'a penis'o el la tut'a univers'o. Nu, estim'at'a leg'ant'o, vi dir'os, ke penis'o est'as penis'o, kaj ke kiel ajn tiu pov'as diferenc'i de tiu ĉi, ne ekzist'as difin'it'a'j norm'o'j pri bel'ec'o ĉi-rilat'e. Ebl'e Ĝoja est'us parol'int'a simil'e, antaŭ'e. Sed de ĉi-moment'e ne plu.

De'nov'e ŝi'n tikl'is la demand'o: kio, fin'fin'e, est'as al'log'o? Kial ĉi tiu penis'o est'as tiel kor'tuŝ'a? Ĝi hav'as normal'a'j'n proporci'o'j'n, kaj form'o'n tut'e kutim'a'n. Ĝi ne est'as apart'e grand'a, aŭ dik'a, aŭ special'kolor'a. Sed ĝi hav'as... ĉarm'o'n.

“Vi hav'as bel'eg'a'j'n femur'o'j'n!” ŝi aŭd'is si'n dir'i, iom mir'e.

“Nu, kiam oni lud'as futbal'o'n...” li modest'e respond'is.

Efektiv'e, ebl'e ne la penis'o per si mem kaŭz'is la impres'o'n de ĉarm'o, sed la fon'o, ĉe kiu ĝi pend'is. La sen'gras'a ventr'o est'is kvazaŭ invit'a, la muskol'a'j femur'o'j estetik'e harmoni'a'j, kaj la nigr'a bukl'a har'zon'o kron'is plej ŝik'e la elegant'a'n vir'aĵ'o'n.

“Ĉu vi bon'vol'us kares'i ĝi'n?” li pet'is.

Ŝi'a man'o iom mov'iĝ'is, kvankam ne percept'ebl'e. “Mi dev'as rezist'i, mi nepr'e dev'as rezist'i,” ŝi ek'dir'is al si. Kaj fraz'o el ŝi'a trejn'iĝ'o re'ven'is: “Neniam al'las'u, ke konsult'ant'o psik'e manovr'u vi'n. Vi dev'as konserv'i la reg'ad'o'n super la inter'rilat'o.”

Subit'e ŝi konstat'is, ke ŝi star'as proksim'e al li. Antaŭ'e ŝi sid'is trans la skrib'o'tabl'o, kaj dum ŝi pen'is reg'i si'a'n man'o'n, ŝi'a korp'o kvazaŭ mem'vol'e lev'iĝ'is kaj paŝ'is al li.

Re'e ŝi'a man'o mov'iĝ'is, sed ŝi tuj ordon'is al ĝi halt'i. La lukt'o est'is eg'e mal'facil'a. Ĝi est'is tro bel'a. Ŝi sent'is em'o'n ĝi'n kares'i, ĝi'n kis'i, tener'i al ĝi.

Ŝi retro'paŝ'is unu paŝ'o'n kaj fin'fin'e sukces'is for'ŝir'i la rigard'o'n dis'de li'a mir'ind'a trezor'et'o. Li est'is nun tut'e nud'a. Ŝi apenaŭ rimark'is, kelk'a'j'n minut'o'j'n antaŭ'e, ke li for'pren'as la ĉemiz'o'n. Ŝi trov'is li'n eĉ pli al'log'a. Li ne est'is atlet'o, nek di'o grek'a, sed li'a korp'o tamen est'is skulpt'it'a de talent'a art'ist'o, kiu sci'is harmoni'ig'i la part'o'j'n, fajn'e desegn'i la muskol'o'j'n, sen ili'n tro emfaz'i, kaj kovr'i la tut'o'n per haŭt'o glat'a, sen'fald'a, plaĉ'e sun'brun'a, kiu neni'e el'montr'is eĉ et'a'n mal'perfekt'o'n.

“Kial vi ne klar'ig'as al mi vi'a'n problem'o'n?” ŝi demand'is, re'trov'ant'e iom da trankvil'o.

“Se vi ne kares'os ĝi'n, vi ne kompren'os,” li enigm'e re'bat'is.

Re'foj'e ŝi'a'j sent'o'j kirl'iĝ'is. Unu'flank'e, ŝi subit'e em'is eksplod'i per rid'o, tiel komik'a la situaci'o ek'aper'is al ŝi. Sed sam'temp'e ŝi'n invad'is ond'o de indign'o. “Ĉu li pren'as mi'n por ĉies'ul'in'o?” ŝi pens'is. Kaj dum'e ŝi fon'e percept'is kvazaŭ hont'e si'a'n dezir'o'n kis'i tiu'n sen'kompar'a'n pend'aĵ'o'n, masaĝ'i tiu'n ventr'o'n, sent'i ĉe la vang'o'j, naz'o, lip'o'j la firm'ec'o'n de tiu'j futbal'ist'a'j krur'o'j.

Kaj jen, strang'e, la psik'a ŝtorm'o subit'e pac'iĝ'is, kiam ŝi lev'is la rigard'o'n el'de li'a sub'ventr'o vizaĝ'e'n. Ŝi'a'j okul'o'j kroĉ'iĝ'is al li'a'j, kaj ambaŭ sam'sekund'e rid'et'is.

“Klar'ig'u do, kial mi ne pov'os kompren'i,” ŝi pet'is amik'e.

Li lev'is la ŝultr'o'j'n.

“Ĉar vi ne kred'os mi'n.”

“Pro kio?”

Li'a rid'et'o est'is for. Pentr'iĝ'is sur li'a vizaĝ'o nur profund'a mal'ĝoj'o.

“Ĉu vi est'as lig'it'a per profesi'a sekret'o?” li demand'is.

“Kompren'ebl'e. Tiel est'as ni'a'land'e por psikolog'o'j.”

Post moment'a silent'o ŝi konsil'is:

“Re'vest'u vi'n, kaj ni proced'u bon'ord'e. Mi dev'as not'i vi'a'j'n nom'o'n, adres'o'n, aĝ'o'n, ktp. Kaj vi trankvil'e rakont'os al mi, kio est'as vi'a psikologi'a turment'o.”

“Ne. Mi jam prov'is rakont'i. Al kurac'ist'o'j, al kurac'ist'in'o.” Li paŭz'is. “Ne funkci'is, ĉar ŝi est'is mal'bel'a,” li al'don'is mister'e. Li ĵet'is al Ĝoja sent'o'plen'a'n rigard'o'n kaj daŭr'ig'is: “Kun vi pov'us funkci'i, ĉar vi est'as tre plaĉ'a. Sed tiu kurac'ist'in'o hav'is sever'a'n mien'o'n. Kiam ŝi palp'is mi'a'n penis'o'n, ĝi ŝrump'is, far'iĝ'is eta-et'a, sulk'it'a kiel mal'jun'ul'a frunt'o. Ĝi tim'is ŝi'n. Vi'n ĝi cert'e ne tim'os.” Li'a voĉ'o al'pren'is plor'e'pet'a'n ton'o'n. “Tuŝ'u ĝi'n, aŭ almenaŭ ĝi'n tanĝ'u, mi vi'n pet'eg'as.”

“Kial vi ne simpl'e rakont'u? Ebl'e mi est'as pli kompren'em'a ol tiu'j person'o'j, kiu'j'n vi antaŭ'e konsult'is.”

“Ne ebl'e, sed cert'e. Mi fakt'e elekt'is vi'n, ĉar oni dir'is al mi, ke vi est'as sincer'a kaj honest'a kun vi mem. Tial vi jam kon'as la respond'o'n: se mi est'us nur rakont'int'a, ĉu vi est'us sent'int'a...?”

“Sent'int'a kio'n.”

“La dezir'o'n mi'n palp'i, man'prem'i mi'a'n vir'aĵ'o'n, ĝi'n en'las'i en vi'n...”

Ĝojan re'invad'is la anim'ŝtorm'o. Li prav'is. La magnet'a'n efik'o'n de li'a seks'ec'o eĉ nun ŝi nur pen'e sukces'is super'i. Ŝi al'proksim'iĝ'is al li.

“Mi pet'eg'as vi'n,” li re'parol'is, “aŭskult'u, kio'n mi vol'as dir'i. Ne for'ĵet'u mi'n kiel ĉiu'j ali'a'j. Mi ne dezir'as kuŝ'i kun vi. Mi ne dezir'as, ke vi ĝu'ig'u mi'n. Mi nur dezir'as montr'i. Oni dir'is al mi, ke vi hav'as fort'a'n vol'o'n. Tial mi pens'is: cert'e ŝi kapabl'os rezist'i la dezir'o'n, kaj mi'n help'i. Ebl'e vi eĉ ne bezon'as tuŝ'i mi'n. Nur met'u la man'o'n tut'e proksim'e kaj far'u kares'a'j'n gest'o'j'n ĉirkaŭ ĝi. Ebl'e tio sufiĉ'os.”

Sed Ĝoja sci'is, ke tio postul'us super'hom'a'n fort'o'n. Jam ŝi'a'j man'o'j stern'iĝ'is sur li'a'j genu'o'j, kaj mal'rapid'e, mal'rapid'e supr'e'n'ir'is sur la fortik'a'j femur'o'j, cel'e al la trezor'et'o.

Ŝi sent'is, ke ŝi ne pov'os evit'i ĝi'n ating'i; ĝi ja est'is tro al'log'a. Ke ŝi'a kares'ad'o long'e, long'e rond'ir'is ĉirkaŭ'e, anstataŭ ĝi'n kapt'i tuj, tio'n kaŭz'is, ne la fort'a vol'o ĵus pri'parol'it'a, sed nur instinkt'a em'o ekscit'i plej intens'e per al'ir'o ne'rekt'a.

Ekscit'i li'n ŝi sukces'is, evident'e. Kaj tiam ŝi kompren'is. Ŝi retro'paŝ'is, horor'plen'a. Eĉ dum tiu mal'rapid'a retro'ir'o, li'a ekscit'iĝ'o kresk'is, kresk'is.

“Jen,” li simpl'e dir'is.

Ŝi nur rigard'is sen'vort'e, kvazaŭ idiot'ig'it'a.

“Kio venk'os, ĉu la dezir'o, ĉu la tim'o?” li demand'is kun mal'ĝoj'a esprim'o.

Ŝi en'spir'is mal'rapid'e, por ke la pulm'o'j ĝis'fund'e plen'iĝ'u, kaj long'e el'spir'is. Unu'foj'e, du'foj'e, tri'foj'e. Nur tiel ŝi komenc'is akir'i reg'ad'o'n super si.

“Ĉu tim'o? Ĉu dezir'o?” ŝi fin'e eĥ'is. “Jes, ambaŭ lukt'as en mi. Sed feliĉ'e mi sent'as, ke mi iom post iom el'iĝ'as el la sorĉ'o. Mi re'far'iĝ'as mi mem. Jes, ni bezon'as pri'parol'i vi'a'n problem'o'n. Kvankam mi ankoraŭ ne pov'as for'pren'i mi'a'j'n okul'o'j'n dis'de...”

La vort'o mank'is al ŝi. Por 48-centi'metr'a erekt'aĵ'o neni'u neolog'ism'o jam est'is propon'it'a.

2

“Vi est'as tut'e pal'a!” polic'an'o Jano Karal dir'is al si'a edz'in'o, psikolog'in'o Ĝoja. “Ĉu vi ne sent'as vi'n bon'e? Mi dev'us ne pri'skrib'i tiu'j'n terur'a'j'n detal'o'j'n. Sed ĝeneral'e vi ne tiom ident'iĝ'as kun la viktim'o.”

Ĝoja ne pov'is respond'i.

“Tiu'j seks'a'j atenc'o'j,” li daŭr'ig'is, “trov'iĝ'as inter la krim'o'j, kiu'j plej naŭz'as mi'n, ĉef'e kiam tem'as pri ripet'a farad'o, kiel ĉi-kaz'e. Ĉiu'monat'e je nokt'o plen'lun'a! Ver'ŝajn'e tiu krim'ul'o est'as vir'o seks'e ne plen'e kapabl'a, kiu ne nur strangol'as si'a'n viktim'o'n, sed krom'e trov'as i'a'n kompens'a'n, sad'ism'a'n plezur'o'n en la fakt'o en'ŝov'i en ties korp'o'n tub'o'n tiel long'a'n kaj dik'a'n, ke ĝi nepr'e vund'os ŝi'n.”

Ĝojan tiu nov'aĵ'o terur'is. Ŝi memor'is la konversaci'o'n kun tiu strang'a klient'o, Ĝim Juga, kiu sen'vest'ig'is si'n en ŝi'a kabinet'o de la Centr'o Psik'o'social'a. Ŝi memor'is, kiel li rakont'is pri si'a plur'foj'a sonĝ'o: “Mi seks'um'as kun vir'in'o, mi en'ŝov'as mi'n tut'e en ŝi'n, ĉar mi tiom dezir'as ir'i ĝis'fund'e, sed mi'a organ'o est'as tro dik'a, tro long'a, ĝi dolor'ig'as, kaj ŝi komenc'as kri'i. Tiam, por silent'ig'i ŝi'n, kvazaŭ refleks'e, mi'a'j man'o'j kapt'as ŝi'a'n gorĝ'o'n, kaj prem'as, prem'as, prem'as ĝis fin'e mi vek'iĝ'as, ŝvit'kovr'it'a. Ĉu est'as ver'e, ke iu psik'o'terapi'o pov'us mi'n re'san'ig'i el tia prem-, jes, tut'e laŭ'vort'e prem'sonĝ'o?”

Ĉu ebl'us ke...? Tri hipotez'o'j prezent'iĝ'is al ŝi'a mens'o: (1) Tio est'as tut'e simpl'e sonĝ'o esprim'ant'a dezir'o'n perfekt'e kompren'ebl'a'n ĉe jun'a vir'o seks'e normal'e potenc'a kaj kun tiel ĝen'a falus'a tro'grand'ec'o; (2) li hav'as tut'e dis'ig'it'a'n person'ec'o'n, kaj ne'konsci'e, nokt'e, ir'as de temp'o al temp'o kontent'ig'i si'a'n ĝu-bezon'o'n ĉe vir'in'o'j, kiu'j'n li post'e strangol'as, sed li'a normal'a person'ec'o pri tio tut'e ne memor'as; simil'a'j kaz'o'j, kvankam mal'oft'a'j, ja est'as kon'at'a'j al la fak'a literatur'o; (3) li efektiv'e tiel murd'is vir'in'o'j'n, tut'e konsci'e, pro la kaŭz'o, kiu'n la sonĝ'o pri'skrib'as: silent'ig'i; ne'sci'ant'e, kiel liber'ig'i si'n de tiu katastrof'a em'o, li ven'is al psikolog'in'o, sed ĉar li ne kuraĝ'is sincer'e konfes'i si'a'n far'o'n, li prezent'is ĝi'n sub'form'e de sonĝ'o.

Kaj nun, Jano menci'as la detal'o'j'n, kiu'j perfekt'e kongru'as kun la tri'a. Ĉu Ĝim Juga est'as la plen'lun'a krim'ul'o? Kiel terur'e, ke pro tiu diabl'a profesi'a sekret'o, ŝi ne rajt'as diskut'i la afer'o'n kun la edz'o!

“Mi pet'as vi'n, ĉes'u,” ŝi dir'as, kun vizaĝ'o ĉifon'it'a, “mi ne el'port'as ĉi tiu'n konversaci'o'n.”

Jano rigard'as ŝi'n si'n'demand'e. De'long'e li kutim'as rakont'i al ŝi detal'o'j'n pri si'a'j enket'o'j, kaj neniam ŝi montr'iĝ'is tiel sent'em'a. Ĉu io special'a okaz'is?

3

Da vir'a'j il'o'j Am'ind'a Glor vid'is tiel abund'e en si'a viv'o profesi'e dediĉ'it'a al la seks'a ĝu'o de amor'dezir'ant'o'j, ke ŝi de'long'e ĉes'is kred'i je la ebl'ec'o ricev'i surpriz'o'j'n tiu'rilat'e. Ĉia'spec'a'j ven'is al ŝi: long'a'j mal'gras'a'j kiel pip'tub'o'j, dik'a'j afer'o'j pend'ant'a'j oblikv'e, et'a'j buton'et'o'j prov'ant'a'j si'n kaŝ'i en la apud'a vepr'ej'o, bel'aĵ'o'j kun inteligent'a kap'o, kiu'j en unu sekund'o ek'star'as firm'a'stang'e, pez'a'j glan'o'j kroĉ'it'a'j al mol'a'j kolbas'et'o'j, kiu'j'n du'on'hor'o da pri'trakt'o ankoraŭ ne sukces'as vek'i, jes, la list'o pov'us daŭr'i long'e kaj vi pov'us nom'i iu'n ajn er'o'n el ĝi: ŝi posed'is ĝi'n en si'a memor'o. Tamen, tiu'tag'e...

La tag'o est'is vari'a, kiel kutim'e. Plaĉ'a est'is la unu'a klient'o, unu el tiu'j embaras'it'a'j jun'ul'o'j, al kiu ŝi pov'is tut'kor'e patr'in'i.

Am'ind'a Glor ne kon'is la preciz'a'n senc'o'n de la vort'o “psik'o'terapi'ist'o”, sed, eĉ se ŝi ne pov'us tio'n vort'ig'i al si, ŝi inkluziv'is si'n en tiu'n nobl'a'n profesi'o'n. Vir'o'j ja tra'viv'as ĉi'a'j'n moral'a'j'n, psik'a'j'n aŭ mens'a'j'n turment'o'j'n, kiu'j'n ili bezon'as rakont'i al person'o kapabl'a amik'e aŭskult'i, post aŭ dum kio ili bezon'as fizik'a'n mal'ŝarĝ'o'n de la nerv'a streĉ'iĝ'o, ĉu ne? Ŝi hav'ig'is al ili kaj la atent'a'n orel'o'n kaj si'a'n tut'a'n spert'o'n de seks'a mal'ŝarĝ'ist'in'o. Kaj ŝi ne dub'is pri tio, ke kaŭz'ant'e tiom da mal'streĉ'iĝ'o'j, ŝi al'port'as al la soci'a viv'o merit'plen'a'n kontribu'o'n.

Ekzempl'e tiu jun'ul'o, kiu est'is hodiaŭ ŝi'a unu'a klient'o, ver'ŝajn'e kondut'os de nun kun freŝ'a kaj valor'a mem'fid'o. Kiel tim'em'a li est'is, kiam ŝi mal'ferm'is la pord'o'n! Kiel si'n'ĝen'e li nud'ig'is si'n! Kiel mizer'e li'a kac'et'o ŝrump'is, kvazaŭ rifuz'ant'e montr'i si'n! Sed ŝi sci'is trov'i la traf'a'j'n vort'o'j'n, far'i la ĝust'a'j'n gest'o'j'n, help'i li'n konfes'i si'a'n komplet'a'n mank'o'n de spert'o... Kiam li'a ŝpruc'ig'il'o funkci'is tuj, pro tro'a ekscit'iĝ'o, eĉ antaŭ ol penetr'i, kaj li ek'plor'is kiel frustr'it'a beb'o, ŝi sci'is re'don'i al li kuraĝ'o'n, kaj akcept'ig'i al li, ke nur fanfaron'o'j pretend'as sukces'i unu'a'prov'e, kvazaŭ ebl'us lert'i sen lern'i, kaj lern'i sen mis'traf'i. La du'a'n prov'o'n ŝi ŝat'is: help'ant'e li'n sukces'i, ŝi far'is el li vir'o'n.

La sekv'ant'a klient'o prezent'is kun tiu plej mal'plaĉ'a'n kontrast'o'n. Mal'jun'a, mal'bel'a, mal'pur'a, li odor'is aĉ'e kaj riproĉ'is ŝi'n, ke li ne kapabl'as erekt'i. Van'e ŝi aplik'is ĉiu'j'n rimed'o'j'n de la profesi'o. Li daŭr'e tro mol'is por pov'i penetr'i. Kaj kiam li fin'e dev'ig'is ŝi'n man'e kaj buŝ'e konduk'i li'n al klimaks'o, li eĉ aŭdac'is grumbl'i pri la prez'o.

“Sankt'a Maria Magdalena!” kri'is Am'ind'a Glor — kiu kutim'is divid'i si'a'j'n zorg'o'j'n kun tiu eks'koleg'in'o — post kiam la fi-kaculo kaj fik-aĉ'ul'o for'ir'is. “Hav'ig'u de Di'o, ke ven'u al mi nur vir'o'j kun bon'a firm'a stang'o!”

La humur'o'n de Sankt'a Maria Magdalena ŝi tut'e ne antaŭ'vid'is.

*

“Permes'u, ke mi fot'u vi'n,” ŝi dir'is admir'e al la nud'a vir'o, kiu star'is antaŭ ŝi.

Ĉe li'a jes'a rid'et'o, iom mal'ĝoj'a, ŝi pren'is si'a'n Polaroid-aparat'o'n. Neniam antaŭ'e ŝi vid'is amil'o'n tiel al'log'a'n, tiel harmoni'e skulpt'it'a'n ĉe fon'o de mal'gras'a, muskol'a ventr'o, kaj de fortik'a'j femur'o'j.

“Mi ĝoj'as, ke vi ven'is al mi, sed mi ne kompren'as,” ŝi dir'is. “Kun tia aspekt'o, vi pov'as hav'i sen'pag'e ĉiu'j'n knab'in'o'j'n, kiu'j'n vi dezir'as. Mi ĝeneral'e util'as por tiu'j, kiu'j ne trov'as mem.”

“Mi hav'as problem'o'n,” li respond'is, sid'iĝ'ant'e sur la rand'o'n de l’ lit'o.

“Kiel vi nom'iĝ'as, kar'ul'o? Dir'u al mi. Mi ŝat'as rilat'i person'e kun mi'a'j klient'o'j. Kaj post'e ni pri'trakt'os vi'a'n problem'o'n, tut'e trankvil'e.”

Ŝi parol'is per sekur'ig'a voĉ'o, sen'vest'ig'ant'e si'n, kaj ek'kaŭr'ant'e sur la plank'o'n inter li'a'j krur'o'j. “Esper'ebl'e li ne est'as impotent'a,” ŝi dir'is al si; “est'us domaĝ'e ĉe tia bel'a best'o.”

“Mi'a nom'o est'as Ĝim, Ĝim Juga, se vi vol'as ĉio'n sci'i, kaj mi'a problem'o est'as ke... nu... Mi neniam seks'um'is kontent'ig'e.”

“Do vi ven'is al la ĝust'a adres'o. Mi...” La fraz'o'n ŝi ne daŭr'ig'is, ĉar ŝi komenc'is mord'et'i al li la intern'a'n flank'o'n de femur'o, proksim'iĝ'ant'e pli kaj pli al la ingven'o. Ŝi'a vang'o tuŝ'is li'a'n vir'aĵ'o'n, kio plaĉ'e ekscit'is li'n. Li met'is la man'o'j'n al ŝi'a'j ŝultr'o'j kaj post'e sur ŝi'a'j'n mam'o'j'n, iom tro pend'ant'a'j'n laŭ li'a gust'o, sed tamen agrabl'e palp'ind'a'j'n.

“Kun mi vi cert'e sukces'os,” ŝi dir'is, kaj, observ'ant'e li'a'n ek'ŝvel'iĝ'o'n, ŝi al'don'is, sen'pez'iĝ'e: “Vi ja ne est'as impotent'a.”

“Mi ne sukces'os kun vi, kiel vi tuj vid'os,” li respond'is. “Mi ne ven'is por hav'i plen'a'n kontent'iĝ'o'n, ne'ebl'a'n mi'a'kaz'e, sed por sub'met'i fak'a'n problem'o'n al fak'ul'in'o."

“Aŭ fik'a'n problem'o'n al fik'ul'in'o?”

Ili kun'e rid'is, ŝi ĝoj'e, li iom pez'kor'e.

“Kio est'as vi'a fik'fak'a problem'o?” ŝi demand'is kun ton'o de person'o kompetent'a, tuj kapabl'a trov'i solv'o'n.

“Vi tuj vid'os,” li re'bat'is. Est'is unu el tiu'j mal'oft'a'j tag'o'j, kiam li erekt'is mal'rapid'e. Li'a il'o impres'is plen'a, sed ĝi ankoraŭ cel'is pli plank'e'n ol plafon'e'n. Ŝi kis'is ĝi'n, kaj per la lang'o laŭ'ir'is la balan'a'n kron'o'n. Li sent'is fort'a'n em'o'n met'i la man'o'j'n al ŝi'a nuk'o kaj trud'i al ŝi en'buŝ'a'n penetr'o'n, sed per grand'eg'a mobiliz'o de si'a vol'pov'o li re'puŝ'is ŝi'n, kri'ant'e plen'gorĝ'e: “Ne!”

La puŝ'o est'is tiel fort'a, ke ŝi fal'is mal'antaŭ'e'n.

“Ej! Kio'n vi...?” ŝi komenc'is, koler'et'e, sed, dum ŝi re'al'pren'is pli komfort'a'n sid'a'n pozici'o'n, ŝi'a rigard'o re'ven'is al li'a inter'femur'o.

“Diabl'e!” ŝi ek'kri'is, fascin'it'e de tiu el'star'aĵ'o, kiu preskaŭ ating'is la nivel'o'n de li'a'j ŝultr'o'j. “Ĉu... ĉu ver'e...?”

“Nun vi vid'as mi'a'n problem'o'n,” li dir'is.

“Ĉu ĝi est'as real'a?” ŝi demand'is, pli al si ol al si'a kun'ul'o, kaj ŝi ek'kapt'is ĝi'n man'e, por kontrol'i, kaj tiu ekscit'a tuŝ'o gajn'ig'is al la star'aĵ'o unu aŭ du centi'metr'o'j'n.

“Vi ne imag'as, kiel terur'e est'as por mi,” li konfes'is. “Mi tre'eg'e fort'e dezir'as vi'n, nun, sed...”

“Sed mi simpl'e rifuz'os en'ig'i tio'n en mi'n, ĝi mi'n ŝir'us.”

“Kompren'ebl'e. Tamen mi sopir'as al orgasm'o en'vir'in'a. Mi dezir'as ĝu'i, kaj ne nur masturb'e. En'ir'i nur part'e ne est'as kontent'ig'a solv'o. Tem'as pri refleks'o, ĉu ne? Almenaŭ ĉe mi. Je la last'a minut'o, tuj antaŭ ol mi kulmin'os, mi vol'as prem'i la vir'in'o'n al mi, sent'i mi'a'j'n ventr'o'n kaj brust'o'n ĉe ŝi'a'j ventr'o kaj brust'o, penetr'i ŝi'n ĝis'fund'e, ke la baz'o de mi'a... afer'o... tuŝ'u ŝi'a'n pord'et'o'n, sed tio ne ebl'as sen difekt'i.”

Ŝi ne parol'is. Ŝi nur pov'is fiks'e kontempl'i tiu'n mir'ind'aĵ'o'n. Ŝi'a'j sent'o'j est'is miks'it'a'j. Ŝi, kiu preskaŭ neniam sent'is dezir'o'n al vir'o — ŝi'a profesi'o ŝi'n ja satur'is — percept'is en si inklin'o'n long'e seks'lud'i kun ĉi tiu jun'ul'o, sed sam'temp'e ŝi terur'e tim'is, ke li dolor'ig'us ŝi'n.

“Kaj krom'e vi est'as tre al'log'a!” ŝi flustr'is.

“Ĝust'e,” li respond'is tut'e natur'e. Li est'is vid'ebl'e vir'o tre spontan'a, ne'komplik'a, real'ism'a, ĉe kiu for'est'is ĉia fals'a modest'ec'o. “Jes, mi est'as al'log'a, kaj tio eĉ pli komplik'as la problem'o'n. Jun'ul'in'o kroĉ'iĝ'as al mi, invit'as mi'n, kompren'ig'as al mi si'a'n dezir'o'n kun'kuŝ'i... Se almenaŭ ĝi est'us sam'e long'a ripoz'e, ili ek'tim'us tuj, kiam mi sen'kalson'iĝ'as.”

“Tio est'as la tikl'a fenomen'o,” ŝi konsent'is. Ŝi rigard'is la fot'o'n, kiu'n ŝi far'is komenc'e per la Polaroid. “En la trankvil'a stat'o, ĝi est'as tre bel'a, sed ne special'e long'a aŭ dik'a, dum nun...”

Li ek'kuŝ'is sur la lit'o'n, kaj ŝi apud'e. Li'a palis'o diagonal'is direkt'e al la lok'o, kie, mal'antaŭ li'a kap'o, la mur'o traf'is la plafon'o'n.

“Kio'n mi far'u?” li demand'is.

“Ĉu ebl'e kirurgi'o?”

“Ne. Mi konsult'is plur'a'j'n kurac'ist'o'j'n. Neni'u kred'is mi'n. Mi ne sukces'is erekt'i antaŭ ili. Ial blank'a kitel'o efik'as impres'e al mi'a bub'et'o. Krom'e, tem'as pri erekt'o'pov'o, ne pri mis'form'o organ'a. Kirurgi'o neniel help'us.”

Ŝi pri'pens'is moment'e.

“Mi sub'met'os la kaz'o'n al ni'a seminari'o,” ŝi fin'e dir'is.

“Seminari'o?”

“Jes. Kun kelk'a'j koleg'in'o'j, ni renkont'iĝ'as regul'e por pri'trakt'i divers'a'j'n aspekt'o'j'n de la profesi'o, i.a. teknik'a'j'n problem'o'j'n. Tial ni ĉiu'j aĉet'is kaj uz'as de temp'o al temp'o Polaroidon. Mal'oft'e mi far'as fot'o'n por la simpl'a plezur'o, kiel mi far'is, kiam mi unu'e vid'is vi'n nud'a'n. Mi dev'os fot'i vi'n nun, ali'e ili mi'n ne kred'os. Ni far'u ĝi'n tuj. Ne taŭg'us, se fal'us la falus’.”

“Sed ankoraŭ ne pen'is la penis’!”

Ili rid'is.

“Ek'star'u,” ŝi instrukci'is. “Mi fot'os vi'n profil'e. Atend'u, mi iom'et'e re'stimul'u ĝi'n man'e, ĝi jam re'fal'et'as.”

Ŝi fot'is li'n plur'foj'e, laŭ divers'a'j angul'o'j. Kolor'fot'o'j ili est'is, kaj tre bel'a'j. Ŝi met'is ili'n sur la komod'o'n.

“Vi ven'is vizit'i fak'ul'in'o'n por diskut'i pri problem'o, sed tamen mi ne ŝat'us, ke vi for'las'u mi'n sen ricev'i vi'a'n plezur'o'n. Kio'n vi vol'as, ke mi far'u?”

Li'a voĉ'o far'iĝ'is kvazaŭ nokt'a-kavern'a.

“Mi tim'as.”

Ili star'is front-al-front'e kaj li'a rigard'o laŭ'ir'is esplor'e ĉiu'j'n part'o'j'n de ŝi'a korp'o. Eĉ se tro lac'a'j, la mam'o'j efik'is ekscit'e, kaj la mal'dik'a tali'o, la plat'a ventr'o, la riĉ'a'j koks'o'j, la perfekt'ec'o de la krur'o'j ig'is li'n pli kaj pli avid'a. Li'a vir'ec'o streĉ'iĝ'is maksimum'e, kaj la dik'ec'o, du'obl'a ol ĉe normal'ul'o, ĉi-foj'e eĉ pli impres'is Am'ind'a'n ol la ne'kred'ebl'a long'ec'o.

“Mi dezir'as vi'n,” li dir'is obtuz'e, kaj ŝi ek'tim'is.

Unu el la karakteriz'o'j de Am'ind'a Glor est'is ŝi'a san'a prudent'o. Ŝi fulm'e pens'is: “Se mi star'os antaŭ li, kaj li ne kapabl'os sub'prem'i si'a'n dezir'o'n, mi sufer'os. Mi do ĝu'ig'u li'n de mal'antaŭ'e.” Pens'it'e, far'it'e: jen ŝi star'is mal'antaŭ li, prem'ant'e si'a'j'n mam'o'j'n al li'a dors'o, dum ŝi'a man'o'j komenc'is kares'e palp'i li'a'n brust'o'n, li'a'n ventr'o'n, li'a'n pilk'sak'o'n, kaj la long'a'n, varm'a'n teleskop'o'n rigid'e direkt'it'a'n al la rand'o de l’plafon'o.

Ĝu'e, li kurb'ig'is la dors'o'n, kaj ŝi adapt'iĝ'e kurb'ig'is si'n. Li re'rekt'iĝ'is, kaj ankaŭ ŝi. Ŝi glu'iĝ'is al li, kaj dum ŝi'a'j man'o'j lert'e kaj spert'e esplor'is li'a'n antaŭ'o'n, ŝi'a'j lip'o'j kis'is li'a'j'n nuk'o'n, ŝultr'o'j'n, dors'o'n kaj ŝi'a'j dent'o'j li'n mord'et'is.

“Dank'o'n!” li dir'is kun volupt'a nuanc'o en la voĉ'o.

“Kial vi dank'u mi'n?”

“Ĉar vi hav'is la bril'a'n ide'o'n ven'i mal'antaŭ'e'n. Se ne...” Li las'is la fraz'o'n ŝveb'i, preskaŭ minac'e.

“Ĉu vi ne est'as tro frustr'it'a, ke vi ne en'iĝ'as en in'o'n?”

Li met'is si'a'j'n man'o'j'n mal'antaŭ'e'n, por koks- kaj glute-kares'ad'o.

“Jes ja, mi est'as frustr'it'a. Sed vi'a masaĝ'o est'as tre plaĉ'a, la tuŝ'o de vi'a varm'a korp'o est'as tre plaĉ'a, kaj la pens'o, ke mi ne vund'os vi'n, est'as ankoraŭ pli plaĉ'a. Kie est'as la ban'ĉambr'o?” li abrupt'e demand'is.

Ŝi kapt'is li'a'n falus'o'n kaj ĝi'n iom turn'is, direkt'e al pord'o.

“Sekv'u la voj'montr'il'o'n,” ŝi rid'e sentenc'is. “Kia delikat'ec'o! Vi ne vol'as mal'pur'ig'i mi'a'j'n tuk'o'j'n, ĉu?”

“Se vi nur sci'us!” li respond'is enigm'e.

Kiam li ek'paŝ'is antaŭ'e'n, ŝi salt'is sur li'a'n dors'o'n, sed eĉ en tiu pozici'o ŝi'a profesi'a konscienc'o ne for'las'is ŝi'n: ŝi stimul'is la mir'ind'aĵ'o'n per si'a'j kalkan'o'j kaj pied'fingr'o'j.

“Hot’, hot’, vir'ĉeval'o!” ŝi ek'kri'is kun infan'a amuz'iĝ'o.

Sed tuj en la ban'ĉambr'o ŝi re'pren'is la antaŭ'a'n pozici'o'n, t.e., ĉi-kaz'e, la mal'antaŭ'a'n. Dum unu man'o kares'prem'is li'n laŭ la tut'a long'ec'o, la ali'a spert'e koncentr'iĝ'is ĉe la il'kap'o.

Mult'eg'a'j'n vir'a'j'n orgasm'o'j'n Am'ind'a percept'is en si'a karier'o, kaj en si, kaj ekster'e, sed tia'n ĉi ŝi neniam spert'is. Li fleks'is la genu'o'j'n, kurb'ig'is la spin'o'n, en'ŝov'is en si'n la ventr'a'j'n muskol'o'j'n tiel fort'e, ke ŝajn'is, kvazaŭ la abdomen'a haŭt'o baldaŭ tuŝ'os la lumb'a'n, kaj sam'temp'e antaŭ'e'n'puŝ'is si'a'n gigant'a'n rostr'o'n tiel triumf'e, ke kred'ebl'us, ke ĝi ĉi-foj'e tuŝ'os la plafon'o'n. Spasm'e ĝi ek'paf'is, re'paf'is, paf'ad'is, dum Am'ind'a si'n demand'is, ĉu iam ĝi fin'paf'os. La font'o aper'is ne'el'ĉerp'ebl'a.

Kia grandioz'a ŝpruc'o! La am'suk'o el'iĝ'is kiel vapor'o el mal'nov'a lokomotiv'o, ŝmir'ant'e la plafon'o'n kaj la kahel'a'j'n mur'o'j'n ĉirkaŭ la ban'uj'o. Kiel ĉe la fin'a buked'o de fajr'aĵ'o, en kiu ĉiu paf'o lanĉ'as en aer'o'n, laŭ rapid'a si'n'sekv'o, perl'o'j'n elegant'e re'fal'ant'a'j'n, Ĝim Juga dis'sperm'is kun potenc'o defi'ant'a la imag'o'n. Jes, ne'kontest'ebl'e, tiu mal'avar'o est'is grandioz'a.

“Mi pet'as vi'a'n pardon'o'n,” li dir'is, “tiu mur'o est'as tut'e mal'pur'a nun.”

“Ho, Ĝim!” ŝi respond'is, kaj ŝi kis'is li'a'n flank'o'n.

Li ek'pren'is la duŝ'tub'o'n por akv'o'ŝpruc'e pur'ig'i.

“Las'u,” ŝi dir'is. “Mi lav'os tio'n, kiam vi est'os for. Est'as mi'a task'o, ne vi'a. Est'is fenomen'a spekt'aĵ'o. Kaj mi dank'as pri vi'a ide'o ven'i ĉi tie'n, pur'ig'i la lit'ĉambr'o'n est'us pli komplik'e.”

“Vi est'as bon'kor'a,” li koment'is. “Mi dank'as, ke vi glu'iĝ'is al mi mal'antaŭ'e. Tiel mi ne risk'is tra'bor'i vi'n.”

“Mi ne forges'os vi'a'n problem'o'n. Kompat'ind'a, neniam plen'ĝu'a bel'ul'o!”

Kiam li for'las'is la loĝ'ej'o'n, ŝi profund'e ĝem'spir'is, sku'ant'e kompat'e la kap'o'n.

4

Ankaŭ Jano Karal sku'is al si la kap'o'n, dum li en'dosier'ig'is la raport'o'n. Murd'it'a trov'iĝ'is la jun'a vir'in'o, sam'e sad'ism'e pri'labor'it'a per iu stang'form'a objekt'o tro dik'a kaj tro long'a por vir'in'a ing'o, kiel en la antaŭ'a'j kaz'o'j. La analiz'o de la et'a'j rest'aĵ'o'j de sperm'o konfirm'is, ke la sam'a vir'o antaŭ'e (aŭ ĉu post'e?) uz'is tiu'n vir'in'o'n por seks'a ĝu'o kiel en la antaŭ'a'j kaz'o'j. Aŭ almenaŭ vir'o el la sam'a sang'o'grup'o. La sperm'las'aĵ'o'j, kun'e kun et'a'j vir'a'j pub'har'o'j, esper'ebl'e foj'e help'os ident'ig'o'n, sed neces'us unu'e ke spur'voj'o mal'ferm'iĝ'u.

Jano pas'ig'is si'a'n tut'a'n viv'o'n mez'e de la plej mal'bel'a'j aspekt'o'j de la hom'a natur'o. Tamen ĉi tiu li'n special'e naŭz'is. Nu, kio'n far'i? Li nur pov'is daŭr'ig'i la enket'o'n.

5

“Naŭ'mil uson'a'j dolar'o'j aŭ dek kvin mil svis'a'j frank'o'j monat'e!” ek'kri'is al si Ĝim Juga.

Tio est'is ne'kred'ebl'a. Sed ĉu oni far'as tia'j'n ŝerc'o'j'n? La leter'paper'o ŝajn'is aŭtent'a. Li re'leg'is la leter'o'n.

Ne est'is dub'o. Tiu arab'a emir'land'o propon'as al li 9000 uson'a'j'n dolar'o'j'n monat'e por trejn'i ties futbal'a'n team'o'n. Sed li ne est'as fam'a! De kie ili ricev'is li'a'j'n nom'o'n kaj adres'o'n? Kial ili si'n turn'as al li?

Li ne sci'is, ĉu akcept'i la propon'o'n aŭ ne. Kompren'ebl'e tiu sum'o est'is gigant'a, kompar'e kun li'a nun'a salajr'o de simpl'a elektr'ist'o, sed kio'n tio kaŝ'as? Kaj ĉu li el'port'us la klimat'o'n, la etos'o'n, la mal'proksim'ec'o'n for de ĉio ŝat'at'a?

Trem'a'man'e li pren'is la telefon'o'n. Almenaŭ li akcept'os la menci'it'a'n rendevu'o'n, eĉ se nur por inform'iĝ'i pli.

Kiam, du tag'o'j'n post'e, laŭ la ricev'it'a'j instrukci'o'j, li sonor'ig'is ĉe la pord'o de la privat'a vila'o, kie loĝ'as la ambasador'o, li ne sent'is si'n tre komfort'e.

Li ne kutim'is rilat'i kun tia medi'o, kaj ĝi impres'is li'n. Krom'e, la tag'o est'is varm'eg'a, kaj li, kiu preskaŭ neniam sur'met'is kravat'o'n, trov'is mal'agrabl'a la ferm'it'a'n kol'um'o'n.

Ĉef'serv'ist'o bon'ven'ig'is li'n kun grand'a ĝentil'ec'o. Li konduk'is li'n al atend'o'ĉambr'o, klar'ig'ant'e, ke bedaŭr'ind'e la ambasador'a moŝt'o pro oficial'a'j dev'o'j iom mal'fru'os, sed ke dum'e la estim'at'a gast'o ne hezit'u drink'i el la bufed'o, kiom ajn li dezir'os, kaj rigard'i la televid'o'n aŭ eĉ vid'kased'o'n, se tio al li plaĉ'os. La ĉef'serv'ist'o montr'is, kiel simpl'e est'as funkci'ig'i la aparat'o'n, kaj kie la bend'o'j trov'iĝ'as.

Ĝim verŝ'is al si glas'o'n da bier'o kaj foli'um'is magazin'o'n, kiu tie trov'iĝ'is. Post minut'o, li ŝalt'is la televid'o'n, sed je tiu hor'o neni'u program'o kapt'is li'a'n atent'o'n. Li mal'oft'e uz'is vid'registr'a'n aparat'o'n, kaj, sent'ant'e si'n nerv'a, pens'is, ke ebl'e la relativ'a nov'ec'o de tia maŝin'o ag'os trankvil'ig'e. Li en'met'is kased'o'n, hazard'e elekt'it'a'n, ŝalt'is la aparat'o'n, kaj turn'is la rigard'o'n al la ekran'o.

Est'is tre'eg'e varm'e en tiu mal'vast'a ej'o, kaj li sen'jak'ig'is si'n. La kased'o ne est'is tre interes'a: ne est'is son'o (aŭ li ne sukces'is funkci'ig'i ĝi'n) kaj vid'iĝ'is nur du vir'o'j manĝ'ant'a'j kun vir'in'o en luks'a restoraci'o. Li for'pren'is la kravat'o'n. Sur la ekran'o nun la tri'op'o trov'iĝ'is en dorm'ĉambr'o kaj la du vir'o'j rid'e komenc'is sen'vest'ig'i la knab'in'o'n.

“Erotik'aĵ'o!” li pens'is, “Aŭ pli ĝust'e porn'aĵ'o.” Oni dir'is al li antaŭ'e, ke riĉ'a'j arab'o'j tre ŝat'as tia'j'n spekt'aĵ'o'j'n, sed li neniam imag'is, ke li foj'e hav'os okaz'o'n part'o'pren'i en ili'a plezur'o.

Ŝvit'o komenc'is perl'i sur li'a frunt'o. La varm'o est'is ne'el'ten'ebl'a. Li mal'ferm'is tri buton'o'j'n de si'a ĉemiz'o kaj plu rigard'is la ekran'o'n. Estetik'e ne bel'a, nek valor'a kultur'e, la film'o tamen est'is ekscit'e atent'o'kapt'a. Li sent'is i'a'n rigid'iĝ'o'n inter la femur'o'j.

Li kon'is si'n, kaj saĝ'ec'o vol'us, ke li halt'ig'u la program'o'n. Sed... nu... li dir'is al si: “Fin'o baldaŭ ven'os.” Fakt'e, la program'o est'is long'a, kaj plan'it'a por re'don'i vigl'o'n eĉ al plej lac'a mal'jun'ul'o. Dum'e, la rigid'iĝ'o kresk'is tia'grad'e, ke li dev'is ŝov'i la man'o'n en la kalson'o'n por re'orient'i la klab'o'n supr'e'n, kie'n ĝi pov'u sen'bar'e alt'iĝ'i; ali'e, la streĉ'o far'iĝ'us dolor'a, kaj danĝer'a por la pantalon'o.

En la apud'a ĉambr'o, la ambasador'o kaj li'a sekretari'o rigard'is tra spegul'o sen-stantega.

“Ĉu vi vid'is?” la moŝt'o dir'is al si'a help'ant'o.

“Jes. Li dev'is met'i ĝi'n tiel, ke ĝi pov'u kresk'i sen renkont'i ĝen'o'n. Vi'a sistem'o bel'eg'e efik'as. Vi hav'is tre bon'a'n ide'o'n ankaŭ antaŭ'vid'i hejt'o'n.”

“Rigard'u!” libid'plen'e susur'is la ambasador'o. “La serpent'o rapid'e star'iĝ'as sub li'a ĉemiz'o. Pro la zon'o ĝi ne pov'as oblikv'i. Baldaŭ ĝi'a kap'o montr'iĝ'os, kie li mal'buton'is la ĉemiz'o'n. Jen! Rigard'u, kiel dik'a ĝi est'as!”

“Mi'a'opini'e, nun est'as la ĝust'a moment'o, se vi'a ambasador'a moŝt'o plu dezir'as...”

“Vi prav'as. Ek! Mi ir'u!” Kaj la moŝt'o ek'star'is.

Li paŝ'is sen'bru'e al la tuj apud'a ĉambr'et'o, kie Ĝim kontempl'is la erotik'a'n program'o'n. La pord'o, bon'eg'e ole'it'a, mal'ferm'iĝ'is silent'e. Ĉia'okaz'e, bru'o'n Ĝim ebl'e ne aŭd'us, tiel absorb'it'a li est'is. La porn'aĵ'o komplet'e forges'ig'is al li, kie li est'as, kaj kial.

“Sinjor'o Jug'a!” ek'parol'is mal'antaŭ li tren'iĝ'a voĉ'o.

Ĝim surpriz'iĝ'e sku'iĝ'is. Li ne hav'is la temp'o'n turn'i si'n, nek re'buton'i la ĉemiz'o'n, jam la ambasador'o star'is antaŭ li.

“Ne tim'u, ne embaras'iĝ'u,” admon'is mild'e la moŝt'o, indik'ant'e la el'ĉemiz'a'n balan'o'n per gras'a montr'o'fingr'o. “Mi ven'ig'is vi'n pro ĝi. Ven'u al mi'a kabinet'o. Mi est'as la ambasador'o de Zob el-Ĝemal.”

Re'buton'int'e la ĉemiz'o'n, Ĝim, tro perturb'it'a por pens'i, re'pren'is si'a'n jak'o'n kaj aŭtomat'e sekv'is la ambasador'o'n. La ĉambr'o est'is vast'a, kun modern'a mebl'ar'o. Sur larĝ'a skrib'o'tabl'o trov'iĝ'is dik'a libr'o, dosier'o'j kaj ĉi'a'j dokument'o'j. La temperatur'o est'is agrabl'e mal'varm'et'a. Invit'it'e de si'a gast'ig'ant'o, Ĝim ek'sid'is en profund'a'n led'a'n apog'seĝ'o'n. Li hont'e konsci'is pri la ne'kaŝ'ebl'a falus'o, kiu, ŝajn'e, rifuz'is nun mol'iĝ'i.

“Esper'ebl'e vi pardon'os mi'a'n et'a'n ruz'o'n,” voĉ'is la moŝt'o. “Mi intenc'e las'is vi'n atend'i en varm'eg'a ĉambr'o, kie la sol'a distr'aĵ'o est'as erotik'a'j vid'kased'o'j. La spegul'o en tiu ĉambr'o ne hav'as stan'tavol'o'n, tiel ke mi pov'is observ'i vi'n de ĉi tie, ne'vid'at'e. Vi ag'is ekzakt'e laŭ mi'a esper'o, kaj...”

“Sed kio'n vi dezir'as? Kiel vi ek'sci'is pri mi?”

“Bel'falus'ul'o'j eg'e plaĉ'as al mi. Mi ek'sci'is pri vi per'e de mi'a sekretari'o, hom'o plej kapabl'a kaj fidel'a. Li vizit'is por la propr'a plezur'o unu el tiu'j sinjor'in'o'j, kiu'j konsent'as vend'i si'a'j'n ĉarm'o'j'n alt'aprez'e por long'et'a hor'o. Li vid'is ĉe ŝi fot'o'n de vir'o, tut'e nud'a, kun erekt'a fenomen'aĵ'o. Li demand'is, ĉu ŝi sci'as ties nom'o'n. Ŝajn'as, ke vi dir'is ĝi'n al ŝi. Ne est'is mal'facil'e trov'i vi'n. Mi'a sekretari'o bon'e kon'as mi'a'j'n gust'o'j'n. Kiam mi ek'sci'is pri vi, mi iĝ'is tre ekscit'it'a.”

Li paŝ'is al Ĝim, komenc'is mal'buton'i la ĉemiz'o'n kaj tuŝ'is la viv'puls'a'n amil'o'n.

“Mir'ind'a, mir'ind'a!” li kri'et'is, kaj li'a'j okul'o'j plen'iĝ'is je volupt'a admir'o.

Li plu mal'buton'is la ĉemiz'o'n, kaj for'pren'is ĝi'n.

“Star'u!” li dir'is, kaj Ĝim obe'is, kun mens'o ne tre klar'a. Li du'on'kred'is, ke li sonĝ'as.

“Vi hav'as bel'eg'a'n tors'o'n. Neniam mi vid'is tiel el'norm'a'n ĝu'il'o'n sur fon'o de tiel bel'a brust'o ĉe tiel ĉarm'a vizaĝ'o. Mi'a sekretari'o ne mensog'is. Mi tim'as, sinjor'o, ke mi en'am'iĝ'as al vi.”

Li mal'buk'is la zon'o'n.

“Ni liber'ig'u tiu'n kar'a'n kapt'it'o'n,” li flustr'is kun rid'et'o. “Ĝi re'pren'u si'a'n natur'a'n pozici'o'n. Jen.”

Fal'ig'int'e la pantalon'o'n kaj la kalson'o'n, li kun'ig'is la man'o'j'n kvazaŭ preĝ'e kaj admir'e himn'is:

“Kia'j femur'o'j! Kia kis'ind'a pilk'o'par'o! Kar'a amik'o, vi est'as donac'o de Di'o al mi. Perfekt'a respond'o al mi'a'j sopir'o'j.”

Ĝim ne sci'is, kio'n far'i. Jam kiam la ambasador'o tuŝ'is li'a'n zon'o'n, li preskaŭ re'puŝ'is li'n, sed li'a vol'o est'is kvazaŭ paraliz'it'a pro la strang'ec'o de la situaci'o, la ne'kred'ebl'a mon'propon'o kaj fund'a, ne'preciz'a sent'o, ke al ambasador'o oni ne ag'as kiel al iu ordinar'a. Nun li ek'sent'is si'n stult'a, antaŭ tiu gras'ul'o, star'ant'e nud'a ĝis la maleol'o'j, kie'n la pantalon'o glit'is.

“Kiom mi propon'is al vi? Naŭ'mil dolar'o'j'n monat'e, ĉu ne? Tio est'is nur por al'log'i. Mi nun konstat'as, ke vi valor'as almenaŭ 12000.”

“Por far'i kio'n?”

“Re'ven'u kun mi al la emir'land'o. Mi'a posten'o ĉi tie est'os baldaŭ fin'it'a. Mi re'ir'os mi'a'land'e'n. Kaj vir'o'j bel'e dot'it'a'j de la natur'o est'as mi'a sol'a plezur'o. Vi est'as pli ol bel'e dot'it'a: grandioz'e, gigant'e. Mi hav'as tiom da mon'o, ke mi ne sci'as, kio'n far'i per ĝi. Flu'as naft'o, kaj mi mon'o'n en'poŝ'ig'as. Trejn'i la futbal'team'o'n est'as kompren'ebl'e nur pretekst'o, se vi bezon'os ĝi'n. Se vi prefer'as ali'a'n labor'o'n, aŭ neniu'n labor'o'n, al mi est'as egal'e.”

“Sed vi ne pag'os mi'n nur por mi'n rigard'i, ĉu?”

“Ne naiv'u, kar'ul'o, tio ne est'us ebl'a. Tamen, mi ne est'os tro postul'em'a. Mi dezir'as lud'i per vi'a korp'o, per vi'a di'ec'a ĝu'don'il'o. Mi'a plej grand'a sopir'o est'as fik'i vi'n de mal'antaŭ'e kaj sam'temp'e masaĝ'i ĉi tiu'n ĉef'verk'o'n de la natur'o. Se mi pov'us ating'i, ke ni ambaŭ kulmin'u sam'sekund'e, mi est'us la plej feliĉ'a hom'o sur la ter'o.”

Ĝim prov'is kviet'ig'i si'a'n mens'o'n, por almenaŭ ĉen'ig'i kelk'a'j'n koher'a'j'n pens'o'j'n, sed ne prosper'is al li.

“Ne tim'u, mi uz'os vazelin'o'n, aŭ i'o'n simil'a'n,” la ambasador'o dir'is, ne tre klar'e.

“Pardon'u, pri kio vi parol'as?”

“Vazelin'o. Ne. Mi'a sekretari'o trov'is... Mi ne memor'as la nom'o'n... spec'o'n de produkt'o, per kiu mi ŝmir'os mi'a'n aĵ'et'o'n por penetr'i vi'n sen'dolor'e. Kaj se vi dezir'os, mi met'os iom da ĝi ankaŭ sur mi'a'j'n man'o'j'n, por ne sufer'ig'i vi'n frot'e. Ĉu vi el'ten'as long'e, antaŭ ol ŝpruc'o?”

Li'a trivial'a manier'o parol'i mal'help'is la jun'ul'o'n mens'funkci'i taŭg'e. Se li si'n esprim'us alud'e, aŭ kun okul'um'o'j, ebl'e est'us mal'pli facil'e kompren'i, sed iel ĉio est'us pli toler'ebl'a.

Serĉ'ant'e vort'o'j'n por respond'i, aŭ ebl'e iom da ekster'a apog'o en ĉi tiu strang'eg'a aventur'o, Ĝim turn'is la okul'o'j'n al la fenestr'o. Nur mal'preciz'e li diven'is mov'o'n, tuj antaŭ ol percept'i eg'e agrabl'a'n sensac'o'n ĉe la plej sent'o'riĉ'a part'o de la vir'a ornam'aĵ'o. La et'a gras'a arab'o ĵus komenc'is lek'i lan'gap'int'e la rimen'et'o'n de li'a glan'o. La membr'o, kiu est'is mol'iĝ'int'a jam de kelk'a'j minut'o'j, tuj re'kresk'is al potenc'a star'o. Kiel konstant'e tiu'tag'e, la jun'ul'o est'is kapt'it'a inter du dis'a'j inklin'o'j. Unu'flank'e, tiu riĉ'ul'o, kiu kondut'is, kvazaŭ li posed'us la knab'o'n, naŭz'is li'n, kaj Ĝim sent'is impuls'o'n li'n bat'i plank'e'n kaj pied'frap'i. Ali'flank'e, la pur'e fizik'a plezur'o est'i tie lek'at'a montr'iĝ'is ĝu'ind'e intens'a, kaj krom'e la jun'a vir'o ankoraŭ ne decid'is, kio'n far'i pri la “labor”-propon'o. La anonc'it'a sum'o ja signif'us post nur unu jar'o da neni'far'o kapital'o'n, kiu'n li ne pov'us ŝpar'i eĉ dum jar'o'j per si'a nun'a salajr'o.

Ĝis nun, li'a'j ĉarm'o kaj long'a penis'o al'port'is al li nur komplik'aĵ'o'j'n en la viv'o. Kial ne kelk'temp'e profit'i de ili por akir'i la mon'o'n, kiu sign'os la komenc'o'n de liber'a viv'o?

El tiu'j batal'ant'a'j fort'o'j, ne venk'is la impuls'o bat'i. Jam la plezur'o far'iĝ'is tro grand'a, kaj Ĝim ĉes'is re'ag'i kiel hom'o, por kiu la natur'o de la kun'ul'o grav'as; li far'iĝ'is kvazaŭ nur best'o, nur korp'o ĝu'sopir'a, al kiu est'as egal'e, ĉu la plezur'o'n don'os vir'o aŭ vir'in'o. La et'a arab'o ne plu ekzist'is. Nur vibr'ig'is la knab'o'n sen'person'a tikl'o konduk'ant'a pli kaj pli rapid'e al kulmin'o.

Kial la ambasador'o subit'e ŝanĝ'is si'a'n far'o'n, Ĝim tut'e ne pov'is diven'i. Ebl'e li sent'is, ke la jun'ul'o baldaŭ orgasm'os, kaj li vol'is, ke la lud'o daŭr'u pli long'e. Post kelk'a'j sekund'o'j sen io ajn, li komenc'is mal'rapid'e masaĝ'i la puls'ant'a'n palis'o'n ambaŭ'man'e. Tio est'is mult'e mal'pli ekscit'a komenc'e, sed post kelk'a temp'o la konstant'ec'o de la long'a'j ir'o'j kaj ven'o'j tamen pli kaj pli ĝu-incit'is la nerv'o'j'n, ĉef'e kiam la gras'et'a man'kav'o ating'is la el'star'a'n baz'o'n de la glan'o.

Kiam la falus'o ek'paf'is, la moŝt'o for'pren'is si'a'j'n man'o'j'n, surpriz'it'e percept'i sku'o'n tiel fort'a'n. Ĝim fleks'is la genu'o'j'n, la spin'o'n rond'ig'is, kaj ne pov'is ne el'ig'i ĝem'et'o'n de volupt'o.

Ĝeneral'e, dum orgasm'o, li forges'is ĉio'n, ŝanĝ'it'e al pur'a ĝu'ad'o. En simil'a'j okaz'o'j, li kutim'e ne pens'is, ne percept'is si'a'n ĉirkaŭ'aĵ'o'n, ne memor'is kun kiu li est'as, nur sens'is spec'o'n de gigant'a ter'trem'o, en kiu li'a tut'a viv'o trans'form'iĝ'is al ond'o post ond'o de ĝu'o intens'eg'a. Mens'e, spirit'e, li ne plu ekzist'is, li'a individu'ec'o for'sven'is kaj ankaŭ preskaŭ li'a tut'a korp'o, li iel fand'iĝ'is kun la tut'a kosm'o, sed, kun'fand'it'a'j, la tut'a kosm'o kaj li sum'iĝ'is nur al la konsci'o est'i vibr'a kolon'o plezur'kraĉ'a. Li est'is la Viv'o.

Sed ne ĉi-foj'e. Ver'ŝajn'e ĉar li'n pli kaj pli tent'is la propon'o ĵus far'it'a, li konfuz'e du'on'pens'is, ke est'us prefer'ind'e ne tro teg'i per si'a erupci'aĵ'o la alt'valor'a'j'n objekt'o'j'n en ĉi tiu ĉambr'o. La unu'a ŝpruc'o fakt'e far'is nur makul'o'n sur la riĉ'a orient'a tapiŝ'o, sed la du'a, pli vigl'a, traf'is rekt'e en mur'fiks'it'a'n abstrakt'a'n pentr'aĵ'o'n, kiu ebl'e mult'e valor'is. Iom mov'ant'e si'n, li ating'is kurten'o'n el bel'eg'a ŝtof'o, refleks'e turn'iĝ'is al la ali'a flank'o, tiel ke li'a'j gut'eg'o'j pez'e pluv'is sur la skrib'o'tabl'o'n, mal'sek'ig'ant'e ĉiu'j'n dokument'o'j'n. El'ĝem'ant'e raŭk'a'n “pardon'o'n!”, li direkt'is si'n al si'a gast'ig'ant'o, kiu'n li mal'avar'e inund'is. Kiam li prov'is for'turn'i si'n de li, li sur'ŝpruc'is antikv'a'n tapet'o'n, kiu ornam'is unu el la mur'o'j, kaj nur tiam ek'hav'is la ide'o'n orient'i la paf'o'n al la larĝ'a fenestr'o, kiel al cel'o mal'pli danĝer'a.

“Admir'ind'e, admir'ind'e!” aplaŭd'is la arab'o, dum la ĝima fekund'suk'o ig'is la fenestr'o'n mal'pli kaj mal'pli tra'vid'ebl'a.

“Kaj ĝi daŭr'as plu kaj plu,” la diplomat'o al'don'is post kelk'a'j minut'o'j, viŝ'ant'e per paper'tuk'o si'a'n sen'har'a'n krani'o'n, sur kiu'n ĵus blank'e pluv'is de la plafon'o.

Li rond'rigard'is la ĉambr'o'n. Sur ĉiu mebl'o, sur du mur'o'j, sur la plej larĝ'a fenestr'o vid'ebl'is eg'a'j ŝmir'aĵ'o'j, kiu'j sen rapid'ec'o flu'is mal'supr'e'n. De kelk'a'j lok'o'j plafon'a'j, de la lustr'o kaj de la alt'a'j foli'o'j de ornam'a filodendr'o dens'a'j gut'o'j iom post iom fal'is.

“Ho, amik'o!” la gras'ul'o ek'kri'is, kaj Ĝim, turn'ant'e si'n al li, ne'vol'e el'send'is si'a'n last'a'n ŝpruc'o'n sur li'a'n dekstr'a'n okul'o'n. La arab'o viŝ'is si'n.

“Ho, amik'o!” li re'eĥ'is entuziasm'e. “Kia potenc'o! Mi gratul'as vi'n. Sed dir'u, ĉu vi de'ten'is vi'n dum monat'o'j, por stok'i tia'j'n rezerv'o'j'n?”

Ĝim laŭ'grad'e re'ven'is al la real'a situaci'o, kvazaŭ el ali'a mond'o. Li konfuz'e diven'is, ke li'a kun'ul'o ĵus dir'is i'o'n.

“Pardon'u!” li balbut'is. “Ĉu vi parol'is al mi?”

“Jes. Mi demand'is, kiam okaz'is vi'a last'a... e... el'ŝpruc'o.”

“Antaŭ du tag'o'j, se mi ne erar'as.”

“Kaj vi el'send'as tiom ĉiu'foj'e?”

“Bedaŭr'ind'e jes.”

“Kial bedaŭr'ind'e? Ĉu vi ne fier'as?”

“Fier'as? Se vi nur imag'us, sinjor'o, sinjor'o... ambasador'a moŝt'o, se vi nur imag'us, kiom da praktik'a'j problem'o'j la seks'a viv'o kaŭz'as al mi!”

“Aŭskult'u, kar'a amik'o. Mi ŝat'us, ke ni plu diskut'u mi'a'n propon'o'n, sed mi unu'e ir'os sur'met'i ali'a'j'n vest'o'j'n, ĉiu'j ĉi est'as makul'it'a'j, kaj mi ven'ig'os iu'n por pur'ig'i. Ni ne pov'us ĉi tie babil'i komfort'e, ĉar ĉiu'j seĝ'o'j est'as sigel'it'a'j per vi'a mir'ind'a laf'o, kaj ceter'e la odor'o efik'as ebri'ig'e al mi. Bon'vol'u atend'i mi'n iom'et'e en la apud'a ĉambr'o. Ha! Sed mi konstat'as, ke ankaŭ vi'a'j ĉemiz'o kaj jak'o est'as mal'sek'a'j. Mi pet'os mi'a'n sekretari'o'n trov'i por vi ali'a'j'n.” Kaj li parol'is arab'e en la inter'komunik'il'o'n.

“Sinjor'o ambasador'o, mi dank'as, sed unu'e mi ŝat'us pet'i de vi favor'o'n.”

“I'o'n ajn, amik'o, i'o'n ajn, mi pret'as donac'i i'o'n ajn al vi.”

“Ne tem'as pri donac'o. Sed ĉu est'us ebl'e fot'i ĉi tiu'n lok'o'n?”

“Kial? Kio'n vi dezir'as fot'i?”

“Mi dezir'as fot'o'j'n, kiu'j montr'as, en kia stat'o trov'iĝ'as ĉambr'o, post kiam mi... e... post kiam mi'a fekund'ec'o eksplod'is.”

“Jes, jes, kompren'ebl'e. Tamen fier'a, ĉu ne? Mi'a sekretari'o tuj ven'os, kaj li est'as bon'eg'a fot'ist'o. Li sci'as ĉio'n far'i, ceter'e. Mi ne dub'as, ke li trov'os la plej taŭg'a'j'n lum-aranĝ'o'j'n, por relief'ig'i la ampleks'o'n de ĉi tiu bapt'o, al kiu vi tiel bril'e vi'n for'don'is.”

6

Helena est'is furioz'a. Kio plej koler'ig'as ol konstat'i la propr'a'n naiv'ec'o'n? Je la am'esprim'o'j de Bernardo ŝi fid'is, sed nun ŝi vid'is li'n, propr'a'okul'e. Li kis'is iu'n in'o'n, eĉ ne bel'a'n. Li kis'is ŝi'n pasi'e. Kompren'ebl'e, li imag'is, ke Helena labor'as en la ofic'ej'o. Ŝi dev'is labor'i vesper'e hodiaŭ; li ne pov'is sci'i, ke la aranĝ'o last'minut'e ŝanĝ'iĝ'is. Kaj mal'ben'ind'a hazard'o far'is, ke ĝust'e...

Nun Helena vag'is sur la trotuar'o, ne sci'ant'e, kio'n far'i. Jam de kelk'a'j minut'o'j la komenc'a mal'ĝoj'o ced'is lok'o'n al koler'o. Pli kaj pli ŝi sent'is em'o'n venĝ'i si'n.

La lum'a'j reklam'o'j de kin'ej'o halt'ig'is ŝi'n: “La for'las'it'a si'n venĝ'as,” titol'iĝ'is la film'o. Ĉu ne sign'o de l’ destin'o? Ŝi en'paŝ'is en la atend'o'vic'o'n.

Jun'a vir'o star'is, ne en la vic'o, sed tuj apud'e, stud'ant'e la film'fot'o'j'n. Ek'vibr'is li'a'j naz'muskol'et'o'j: li flar'is. Apenaŭ mov'ant'e la kap'o'n, per okul'o'j streĉ'it'a'j ĝis la ekstrem'a rand'o orbit'a, li rigard'is ŝi'n. Ŝi odor'is je vir'in'o dezir'ant'a vir'o'n, ebl'e eĉ ne'sci'e.

Li inventar'is: iom tro grand'a frunt'o, sed varm'a'j brun'a'j okul'o'j plen'a'j je fajr'o, kis-invit'a'j lip'o'j, brust'o palp'ind'a, mal'avar'a'j koks'o'j, bel'a'j krur'o'j. Ĉiu'j hav'ind'a'j kurb'o'j ĉe'est'is kaj harmoni'is inter si. Li far'is unu paŝ'o'n kaj trov'iĝ'is en la vic'o. Nur unu klient'o apart'ig'is li'n de ŝi.

Kiam li ek'sid'is en la apud'a'n seĝ'o'n, kvankam la kin'ej'o est'is preskaŭ mal'plen'a, kaj li pov'us elekt'i iu'n ajn lok'o'n, ŝi rid'et'is al li. Li tiel sci'is, ke jam sukces'is la entrepren'o. Por ricev'i konfirm'o'n, li larĝ'e apart'ig'is la genu'o'j'n, tiel ke la dekstr'a trov'iĝ'is en ŝi'a teritori'o, sed ne tuŝ'is ŝi'n. Ŝi mov'is ne'percept'ebl'e si'a'n mal'dekstr'a'n krur'o'n, ĝis ŝi'a genu'o tuŝ'is li'a'n. La lum'o'j esting'iĝ'is ĝust'e tiu'moment'e.

Kiam li pren'is ŝi'a'n man'o'n kaj port'is ĝi'n al si'a'j lip'o'j, ŝi las'is li'n far'i. Kiam li met'is si'a'n man'o'n sur ŝi'a'n ŝultr'o'n, ŝi met'is si'a'n vang'o'n ĉe li'a'n. Kiam li delikat'e man'is unu mam'o'n, ŝi don'is al li kis'et'o'n, mal'pez'a'n kiel papili'o. Kaj kiam li kapt'is ŝi'a'n man'o'n kaj met'is ĝi'n sur la plej vir'a'n korp'er'o'n, ŝi prem'et'is ĝi'n kelk'foj'e, kvazaŭ por dir'i al ĝi: “Ne tim'u, best'et'o, mi cert'e am'os vi'n.”

Domaĝ'e, ke tiu'nokt'e Helena decid'is si'n venĝ'i.

La nokt'o est'is tre bel'a, kun lum'a plen'lun'o. “Ĉu vi ŝat'as la kamp'ar'o'n?” li demand'is. Ŝi dir'is: “Jes.” “Mi kon'as apart'e agrabl'a'n lok'o'n ĉe lag'et'o, en arb'ar'o,” li anonc'is. “Kun ĉi tiu bril'a lun'o cert'e est'os tre romantik'e,” ŝi koment'is.

Tiu arb'ar'nokt'a etos'o inspir'is ŝi'n, kaj, kiel li antaŭ'vid'is, ŝi montr'iĝ'is pasi'a ek'de la komenc'o.

Ankaŭ li.

Kial do li ne pov'is ne sufok'i ŝi'n?

7

Ĝoja rigard'is la fot'o'j'n. Kio plej impres'is ŝi'n, tio est'is la tre natur'a si'n'ten'o de Ĝim Juga.

“Se mi nur klar'ig'us vort'e, vi ne kred'us mi'n,” li dir'is, “kaj se mi el'montr'us, mi mal'pur'ig'us vi'a'n kabinet'o'n, kio embaras'us vi'n, kaj mi'n. Pri'sperm'i oficial'a'n instituci'o'n ver'ŝajn'e est'as pun'ind'a far'o, ĉu ne?

Ŝi rid'et'is.

“Mi star'is, nud'a, ĉe tiu arab'o, kaj dum mi'a afer'o re'ven'is al normal'a'j proporci'o'j, mi kontempl'is la rezult'o'n de ties fuŝ'far'o kaj pens'is: est'us saĝ'e pet'i la opini'o'n de s-in'o Karal. Tiu arab'o est'is tiel frenez'a pri mi, ke mi prov'is pet'i li'n fot'ig'i la ĉambr'o'n. Kio'n mi risk'is? Nur ke li dir'u: ne.”

“Vi prav'as dir'ant'e, ke mi ne kred'us vi'n, se vi simpl'e rakont'us,” Ĝoja respond'is. “Eĉ nun, mi mal'facil'e kred'as, kvankam mi jam unu'foj'e spert'is el'montr'o'n vi'a'n pri io ne'kred'ebl'a.” Parol'ant'e, ŝi paŝ'is al libr'o'bret'o kaj pren'is libr'o'n, kiu'n ŝi komenc'is foli'um'i. “Jen,” ŝi dir'is. “Hom'a ejakul'o el'ĵet'as mez'nombr'e inter 2 kaj 5 kubaj centi'metr'o'j. Laŭ ĉi tiu'j fot'o'j, vi el'pump'as el vi cent'obl'o'n aŭ mil'obl'o'n, aŭ eĉ pli.”

“Jes. Tiu'n part'o'n de mi'a problem'o mi ne kuraĝ'is menci'i al vi la unu'a'n foj'o'n. Sed kio'n vi opini'as pri la propon'o de tiu arab'o?”

“Neni'o'n. La decid'o est'as vi'a. Ĉu vi ne sent'us, ke vi prostitu'as vi'n?”

“Jes, iom'et'e, jes, kompren'ebl'e, jes ja,” li dir'is ĝem'spir'e. “Se la salajr'o ne est'us tiel alt'a, mi eĉ ne konsider'us tio'n dum minut'o. Sed mi pov'os ŝpar'i preskaŭ ĉio'n, ĉar mi est'os sen'pag'e proviz'it'a per loĝ'o kaj nutr'o, kaj mi apenaŭ hav'os okaz'o'j'n el'spez'i. Tio signif'as, ke post unu jar'o, mi hav'os kapital'o'n de 144000 dolar'o'j'n, post du jar'o'j 288000. Ĉu tio ne est'as unik'a okaz'o? Mi post'e pov'us re'ven'i ĉi tie'n, konstru'ig'i al mi dom'o'n aŭ invest'i mi'a'n mon'o'n en i'o'n profit'don'a'n. Mi neniam viv'is eĉ burĝ'e, vi sci'u. Por mi tio est'as fabel'aĵ'o.”

“Tamen, ĉu vend'i si'a'n korp'o'n por mon'o...”

“Vi ne kompren'as, ke mi est'as mal'avantaĝ'ul'o, handikap'it'o. Mi ne pov'as ĝu'i normal'a'n seks'a'n viv'o'n. Mi est'as monstr'o, fakt'e. Eĉ vi retro'paŝ'is, kiam vi vid'is. Antaŭ ne'long'e mi vizit'is ĉies'ul'in'o'n, kiu est'is plen'a je kompren'o kaj kompat'o, sed kiu tamen tuj rifuz'is, ke mi en'iĝ'u en ŝi'n. Fin'fin'e, ek'de kiam mi adolesk'is, mi renkont'is nur unu person'o'n, kiu ver'e el'montr'is sincer'a'n am'o'n al mi'a il'o kaj al mi'a inund'o sem'a. Ĉu vi aŭd'is? Nur unu person'o'n: tiu'n arab'a'n diplomat'o'n.”

“Sed li ne pov'as solv'i vi'a'n problem'o'n!”

“Ebl'e ne, sed almenaŭ la mon'o kompens'os la psik'a'n kaj seks'a'n mal'feliĉ'o'n, dum ĉi tie... Se vi opini'as, ke elektr'ist'a salajr'o pov'us ĝi'n solv'i... Dir'u al mi, sinjor'in'o psikolog'o, kiel oni far'as por filozof'e agnosk'i al si, ke oni est'as monstr'o? Kio'n ajn mi far'u, mi ja dev'os viv'i tut'a'n viv'o'n kun ĉi tiu fenomen'o” (li gest'is al si'a pantalon'a zip'o) “kaj kun ties monstr'a'j bezon'o'j, ties monstr'a facil'ec'o ekscit'iĝ'i, ties monstr'a produkt'o'kvant'o.”

Ĝoja silent'e kap'jes'is, dum li parol'is plu:

“Kelk'foj'e, oft'e, mi mal'am'as mi'a'n organ'o'n. Ĝi kaŭz'as al mi tiom da turment'o! Ne est'as facil'e viv'i sci'ant'e, ke oni ne est'as laŭ'norm'a. Oni star'ig'as al si demand'o'j'n: kial mi? kial mi, kaj ne la ali'a'j? Est'as vir'o'j, kiu'j plend'as al si, ĉar ili hav'as minimum'a'n kac'et'o'n, sed ĉiu el ili pov'as seks'um'i trankvil'e. Al mi tio est'as mal'permes'it'a. Kial? Ĉu ne est'as just'ec'o en la mond'o?”

Li esprim'iĝ'is pli kaj pli intens'e. Dum li subit'e paŭz'is, Ĝoja si'n demand'is, ĉu tiu'j vort'ig'o'j ne sign'as la komenc'o'n de la sav'o. Ĉu li ne komenc'us akcept'i si'n mem tia, kia li est'as: ne'normal'a? Li nun ek'parol'is pli obtuz'e:

“Jes, mi mal'am'as ĝi'n de temp'o al temp'o. Foj'e mi eĉ konsider'is la ide'o'n vizit'i kirurg'o'n kaj pet'i, ke li for'tranĉ'u ĝi'n. Sed mi ne dub'as, ke mi est'us eg'e deprim'it'a. Est'us eĉ pli mal'facil'e re'pac'iĝ'i kun ag'o tiel definitiv'a, ol kun mi'a nun'a problem'o, ĉu ne? Mi ja bezon'as seks'a'n ĝu'o'n, eĉ ne'perfekt'a'n.”

Li ĝem'spir'is.

“Kiam mi adolesk'is,” li daŭr'ig'is, “mi'a patr'in'o konduk'is mi'n al kurac'ist'o, ĉar mi hav'is tro da nokt'a'j poluci'o'j kaj mi difekt'is la matrac'o'j'n pro tro fort'e mal'sek'ig'i ili'n. Li preskrib'is hormon'a'n kurac'ad'o'n. Est'is terur'e. Mi ne plu pov'is erekt'i. Mi sent'is mi'n mal'vir'ig'it'a. Tio mi'n eg'e deprim'is.”

“Kio'n vi far'is?”

“Mi ĉes'is sorb'i tiu'j'n damn'a'j'n hormon'o'j'n. Mi loĝ'is en la kamp'ar'o tiu'temp'e. Relativ'e proksim'e al ni'a dom'o trov'iĝ'is arb'ar'et'o. Tie'n mi ir'is man'fleg'i mi'a'n monstr'aĵ'o'n. Mi pov'is el'pump'i el mi tun'o'j'n da suk'o sen ĝen'i iu'n ajn. Sed kamarad'o foj'e menci'is, ke seks'um'i, eĉ kun si mem, en publik'a lok'o est'as ‘atenc'i al publik'a ord'o kaj bon'a'j mor'o'j’, kaj mi ĉiam tim'is, ke iu vid'os mi'n, des pli, ke kiam ĝi funkci'as, mi'a banan'et'o far'iĝ'as pilastr'o, ne facil'e kaŝ'ebl'a.”

Ĝoja sent'is kompat'o'n.

“Jes, mi kompren'as,” ŝi dir'is mal'laŭt'e. “Vi prefer'is tiu'n risk'o'n ol komplet'a'n sen'iĝ'o'n je seks'a kontent'ec'o. Krom'e, la fakt'o, ke vi rifuz'is la hormon'a'n trakt'ad'o'n, kaj ke vi for'ĵet'is la radikal'a'n solv'o'n for'tranĉ'ig'i vi'a'n el'star'a'n...” ŝi rid'et'is, “vi'a'n ĉiu'senc'e el'star'a'n aĵ'o'n, pruv'as, ke eĉ se vi mal'am'as ĝi'n, vi tamen ĝi'n am'as sufiĉ'e por dezir'i ĝi'n konserv'i bon'e funkci'ant'a.”

“Jes, sed ĝi konstant'e est'ig'as sufer'o'n, ekzempl'e pro la dev'o rezign'i je tre bel'a knab'in'o, kiu trov'as mi'n al'log'a kaj prov'as konvink'i mi'n en'ir'i ŝi'a'n lit'o'n. Tial mi'n tre tent'as la propon'o de tiu arab'o. En la bilanc'o, mi'a palis'o trans'ir'us de la pasiv'a flank'o al la aktiv'a: ĝi al'port'us al mi mon'o'n, kaj per tiu kompens'o ĝi pardon'ig'us si'n.”

“Sed kiel vi re'ag'as al la ide'o dev'i sub'met'iĝ'i al postul'o'j sam'seks'em'ul'a'j? Ĉu vir'o'j vi'n al'tir'as?”

“Ne. Neniam vir'o'j mi'n al'log'is. Mi ne trov'as bel'a la korp'o'n de vir'o, eĉ laŭ'dir'e plaĉ'a, dum korp'o de vir'in'o facil'e kor'tuŝ'as mi'n. Kaj mi ŝat'as tikl'i la et'a'n buton'o'n en'e de la vir'in'a pord'o, flar'i ties mal'sek'a'n odor'o'n, las'i mi'a'j'n man'o'j'n vag'i laŭ'long'e de kares'ind'a'j kurb'o'j, sent'i la varm'ec'o'n de in'a'j lip'o'j sur mi'a'j lip'o'j... Se mi nur pov'us kontent'ig'e en'glit'i... Sed mi ne parol'u pri tio, kiel vir'in'o'j al mi efik'as, jam... nu, post kelk'a'j sekund'o'j iĝ'os eg'e mal'komfort'e. Nu, nun mi perd'is la konversaci'a'n faden'o'n. Kial mi subit'e komenc'is lirik'i pri vir'in'o'j?

“Ĉar mi menci'is la postul'o'j'n de la propon'it'a kontrakt'o rilat'e al seks'e lud'i kun vir'o.”

“Ha jes! Kiel mi dir'is, vir'o'j tut'e ne al'log'as mi'n seks'e. Sed kial tio ĝen'us mi'n? Kiam la ambasador'o lek'is mi'a'n glan'o'n, tio ekscit'is mi'n. Mi est'as tiel frustr'it'a, ke plej simpl'a manipul'ad'o, eĉ far'e de vir'o, tuj nepr'e kaŭz'as erekt'o'n kaj, se daŭr'ig'at'a, mi'n konduk'as al ĝu'a eksplod'o. Ne est'is sam'e, kiel se vir'in'o ag'us, ĉar tiam la ekscit'o est'us du'obl'a, ĝi okaz'us kaj mens'e kaj gest'e. Kun tiu ul'o, la efik'o est'is nur meĥanik'a, sed ĝi efik'is, kaj ĝi ne naŭz'is mi'n. Ĝi ne tiom diferenc'is de propr'a man-uz'ad'o. Kiam mi mi'n man'piŝt'as, la ekscit'o ne ven'as de en'am'iĝ'o, ĉu?, nur de meĥanik'a far'o, kiu'n mi help'as fantazi'ad'e.”

“Sed li dir'is, ke li penetr'os vi'n. Ĉu tio ne ŝanĝ'as vi'a'n vid'punkt'o'n?”

“Mi tio'n neniam spert'is. Sed li dir'is al mi, ke li hav'as tre mal'grand'a'n organ'o'n, kiu'n mi apenaŭ sent'os. Preciz'e tie font'as li'a dezir'o: li ŝat'as en'ŝov'i ĝi'n en vir'o'n kun plej long'a stang'o, ĉar tiam li hav'as la impres'o'n, ke tiu far'iĝ'as li'a. Mi dub'as, ĉu ĝi est'os ver'e mal'agrabl'a. Ebl'e mi pov'us pet'i li'n far'i prov'o'n antaŭ ol akcept'i la kontrakt'o'n.”

“Sed se li en'am'iĝ'is al vi, ĉu li toler'os, ke vi for'ir'u, eĉ post du jar'o'j? Vi trov'iĝ'os en mal'grand'a emir'land'o, kie neni'u pov'os help'i vi'n for, se li decid'os per'fort'e vi'n konserv'i.”

“Diabl'e! Mi ne pens'is pri tio.”

“Ebl'e eĉ, se li sent'us, ke vi dezir'as li'n for'las'i, li mort'ig'us vi'n, kaj neni'u tio'n sci'us en Eŭrop'o.”

“Diabl'e, diabl'e! Mi ne ŝat'as vi'a'j'n ide'o'j'n.”

“Tamen vi dev'as al'front'i la real'o'n real'ism'e. Tiu'j est'as part'o de la risk'o'j.”

“Vi prav'as. Mi ne konsider'is tiu'j'n punkt'o'j'n. Sed mi nepr'e dev'os. Real'ist'i neces'as. Tamen, tiu gras'ul'o aper'as tiel mild'a...”

8

Karal si'n demand'is, ĉu menci'i la nov'aĵ'o'n al Ĝoja. Li prefer'us ne, sed li tuj pens'is, ke la gazet'o'j ĝi'n nepr'e raport'os, kun pli'a'j skandal'kri'o'j pri polic'a ne'kapabl'o. Li do al'parol'is ŝi'n.

“Oni trov'is pli'a'n viktim'o'n.”

“De la seks'a pervers'ul'o?”

Li rimark'is, ke ŝi re'ag'as intens'e, kiel ĉiu'foj'e, kiam tiu menci'iĝ'is.

“Jes. Bel'a knab'in'o. Naŭz'as mi'n tiu sad'ist'o. Ankaŭ ŝi est'is ŝir'it'a per klab'o pli ol 40-centi'metr'o'j'n long'a. Kaj strangol'it'a, kiel la ali'a'j. Oni trov'is ŝi'n en la arb'ar'o de Verduga, apud lag'et'o. Ĝoja, kio est'as al vi? Ŝajn'as, ke tiu pervers'ul'o emoci'as vi'n pli ol iu ajn krim'ul'o!”

“Pardon'u, Jano, mi ne pov'as klar'ig'i al vi. Mi esper'as, ke iu'tag'e mi pov'os.”

Kaj, sent'ant'e la bezon'o'n promen'i sol'a, streb'e al re'ekvilibr'o, ŝi las'is li'n tie kaj for'ir'is el la dom'o.

*

“S-ro Karal? La person'o ĉe la akcept'ej'o direkt'is mi'n al vi. Vi okup'iĝ'as pri tiu enket'o, ĉu ne, pri la strangol'it'a'j jun'ul'in'o'j de plen'lun'o?”

“Jes. Kial vi dezir'as mi'n renkont'i?”

“La gazet'o'j raport'is pri la last'a krim'o. Nu, mi vid'is la vir'o'n, kiu for'ir'is kun Helena Besar.”

“Ĉu ver'e? Kie?”

“Mi rendevu'is kun mi'a amik'in'o antaŭ kin'ej'o Odeon. Mi rimark'is jun'a'n vir'o'n, kiu rigard'is la film'fot'o'j'n, en la ekster'a hal'o. Est'is io en li'a si'n'ten'o, kio ne plaĉ'is al mi. Li'a manier'o rigard'i la preter'pas'ant'in'o'j'n. ‘Ĉas'ist'o serĉ'ant'a pred'o'n,’ mi dir'is al mi. Tre ĉarm'a jun'ul'o, kun plaĉ'a vizaĝ'o, sed io pervers'a en la okul'o'j. Kaj jen al'ven'is jun'ul'in'o, kiu'n mi iom kon'as, Helena Besar. Ŝi aspekt'is furioz'a. Ŝi rigard'is la titol'o'n de la film'o kaj met'is si'n en la atend'o'vic'o'n. Mi'n okul'frap'is, kiel tiu ali'a ul'o ŝi'n rigard'as, oblikv'e, preskaŭ palp'e, kun spec'o de ironi'a, aventur'em'a rid'et'o.”

“Kio okaz'is post'e?”

“Li aĉet'is bilet'o'n kaj en'ir'is. Li ir'is sid'i tuj apud ŝi. Mi vid'is ili'n, ĉar mi'a amik'in'o kaj mi sid'is mal'antaŭ'e. Ili kares'is kaj kis'is unu la ali'a'n, nu, la kutim'a afer'o. Kaj ili for'ir'is kun'e.”

“Tre'eg'e grav'a inform'o! Mi dank'as vi'n. Ĉu vi pov'us pri'skrib'i tiu'n knab'o'n?”

Kun plej grand'a atent'o Karal not'is la detal'o'j'n.

9

“Bon'a'n, Ĝim! Mi est'as kontent'a re'vid'i vi'n.”

“Bon'a'n, Am'ind'a, ankaŭ mi ĝoj'as. Kiel vi?”

“Ne mal'bon'e, dank'o'n. Kaj vi, mi'a fenomen'o, kiel vi fart'as?”

Ĝim rakont'is pri la propon'o de la arab'a diplomat'o. Am'ind'a Glor fajf'is admir'e.

“Fil'o de put'o! Kia propon'o! Ĉu vi akcept'os ĝi'n?”

“Mi hezit'as. La salajr'o est'as mens'kirl'e tent'a, ĉef'e rilat'e al la postulat'a labor'o!”

Ŝi ek'rid'is. Ili ek'sid'is sur la lit'o'n, kaj li met'is man'o'n sur ŝi'a'n genu'o'n.

“Ĝim, kar'ul'o, est'as amuz'e! Se vi konsent'us, ni far'iĝ'us koleg'o'j!”

“Prav'e! Mi lu'us al li, kontraŭ mon'o, mi'a'n am-uz-il'o'n!”

Ŝi eksplod'is per rid'o.

“Kar'ul'et'o! Kiel sprit'e! Jam de jar'o'j mi ĉiu'tag'e en'ig'as tiu'j'n amuz'il'o'j'n en ĉiu'j'n tru'o'j'n de mi'a korp'o, sed neniam mi pens'is pri tiu signif'o. Ceter'e, kiel fart'as vi'a person'a amuz'il'o?”

“Pez'e!”

Ambaŭ re'rid'is.

Ŝi mal'zip'is li'a'n pantalon'o'n kaj man'e kovr'is li'a'n problem'o'n, tener'e.

“Vi prav'as,” ŝi dir'is, “erekt'a ĝi dev'as pez'i tri aŭ kvar kilo'gram'o'j'n.”

“Ĝi pez'ig'as mi'a'n kor'o'n, kaŭz'as al mi pez'a'j'n zorg'o'j'n. Eĉ se mi akcept'us la propon'o'n de tiu arab'o, mi'a handikap'o ne ŝanĝ'iĝ'us. Ĉu ver'e mi'a dezir'o pri'ĝu'i per ĝi vir'in'o'n kaj per ĝi ĝu'ig'i ŝi'n neniam real'iĝ'os? Ĉu mi est'as kondamn'it'a al divers'a'j form'o'j de masturb'ad'o?”

“Kompat'ind'a! La mond'o est'as mal'bon'e far'it'a. La vir'o'j, kiu'j vizit'as mi'n, neniam zorg'as pri tio, ĉu ili ĝu'ig'u vir'in'o'n aŭ ne, ili pens'as nur pri la propr'a plezur'o; la kun'lud'ant'in'o est'as por ili nur rub'uj'o, kie'n ili ĵet'as si'a'n vir'kraĉ'o'n. Kaj vi, kiu konsider'as la person'o'n de vir'in'o kaj ŝat'us don'i ĝu'o'n al ŝi, jen vi ne pov'as donac'i tio'n, kio'n vi dezir'us.”

Ambaŭ ĝem'spir'is.

“Ĉu vi prezent'is mi'a'n kaz'o'n al vi'a seminari'o?” li demand'is esper'e.

“Kompren'ebl'e,” ŝi respond'is, komenc'ant'e sen'vest'ig'i si'n. Li far'is sam'e. Nur rigard'i ŝi'n sufiĉ'is por ke li'a mir'ind'aĵ'o komenc'u bombast'i.

“Ĉu rezult'is io?”

“Est'is plur'a'j ide'o'j, preskaŭ neni'u ver'e real'ism'a.”

“Kiu'j ili est'is?”

“Mi ne memor'as ĉio'n. Unu est'is, ke kvar aŭ kvin vir'in'o'j okup'iĝ'u pri vi sam'temp'e. Ni kalkul'is, ke ili pov'us kovr'i vi'a'n tut'a'n long'o'n per la man'o'j. Se ili ritm'e masaĝ'os, aŭ las'os vi'n ir'i kaj ven'i tra tiu varm'a man'tunel'o, ne est'us perfekt'e kiel normal'a ĝis'fund'a penetr'o, sed tamen ebl'e pli bon'e ol neni'o, ĉu ne?”

Ĝim ne respond'is. Li'a imag'o bild'ig'is al li grup'o'n da bel'ul'in'o'j, kun mal'sam'a'j vizaĝ'o'j kaj korp'o'j, sed sam'e nud'a'j, pri'zorg'ant'e li'n palp'e, kares'e, lek'e. La ide'o ne est'is mal'plaĉ'a. Li ferm'is la okul'o'j'n kaj las'is si'a'n mens'o'n vag'i laŭ plezur'a'j rev'voj'o'j.

Nud'a, li star'is sur herb'ej'o, ne mal'proksim'e de mar'o. Flor'o'j abund'is, kaj ne mank'is arb'o'j, palm'o'j kaj ali'a'j. Li'a gigant'a erekt'aĵ'o, anstataŭ li'n ĝen'i, est'is ĉi-foj'e kaŭz'o de fier'o. Ĉirkaŭ li balet'is sep aŭ ok knab'in'o'j, divers'e sed egal'e am'ind'a'j. Li danc'is sur'lok'e, centr'e de la rond'o.

Ĉiu'j rid'is kaj ĵet'is flor'o'j'n unu al la ali'a. Unu eĉ ornam'is per lekant'et'a kron'o li'a'n orgojl'a'n amil'o'n. Kaj jen la bel'ul'in'a rond'o pli kaj pli proksim'iĝ'is al li, ĝis ĉiu knab'in'o, si'n reciprok'e ten'ant'e ĉe la tali'o, prem'is si'n al li. Ili'a varm'o, ili'a'j jun'a'j haŭt'o'j est'is eg'e plaĉ'a'j al li'a epiderm'o.

Nun li kuŝ'is kaj ĉiu'j knab'in'o'j genu'is ĉirkaŭ li. Ili kares'ad'is la krur'o'j'n, la brust'o'n, la nuk'o'n, la brak'o'j'n, ĉiu'j sam'temp'e laŭ ritm'o de anĝel'ec'a muzik'o. Ili kis'ad'is li'n laŭ la tut'a korp'o. Per si'a'j man'o'j, ili form'is tunel'o'n, en kiu ĝi pov'is daŭr'ig'i la danc'o'n pli kaj pli ĝu'e. Aŭ, ok'op'e, ili lek'is ĝi'n, de la dik'eg'a balan'o ĝis la firm'a baz'o pilastr'a. Jes, jes, ĝu'o'n tia op'o sci'us don'i, al vir'o seks'e el'norm'a.

Li mal'ferm'is la okul'o'j'n.

“Pri kio do vi pens'is?” demand'is Am'ind'a. “Vi'a stang'o dik'iĝ'is kaj em'is vibr'i, dum vi kuŝ'is kun okul'o'j mal'ferm'it'a'j.”

“Mi pens'is pri la plezur'o lud'i seks'e kun grup'o da bel'a'j in'o'j. La ide'o de vi'a seminari'o ne est'as mal'bon'a.”

“Bedaŭr'ind'e ĝi ne est'as real'ig'ebl'a.”

“Kial?”

“Pro plej proz'a kaŭz'o: kost'us tro mult'e.”

Li al'pren'is mal'ĝoj'a'n esprim'o'n.

“Kompren'ebl'e,” li dir'is.

“Jam mi kost'as tro, por ke vi pov'u ven'i regul'e, kun vi'a salajr'o, kvankam mi tre ŝat'as vi'n kaj mi kapabl'us akcept'i vi'n sen'pag'e, nur pro mal'saĝ'a kor'inklin'o. Sed mi'a'j koleg'in'o'j ne est'as simil'e filantrop'a'j, kaj ili postul'us la normal'a'n prez'o'n. Do imag'u, kiom kost'us, eĉ se est'us nur kvar el ili dum unu hor'o!”

“Kompren'ebl'e,” li ripet'is, kun fal'ant'a'j vizaĝ'trajt'o'j. “Est'is nur bon'gust'a rev'o. Nu, ĉu neni'o ali'a rezult'is el vi'a'j diskut'o'j?”

“Tamen jes. Est'as io, sed ĉu akcept'ebl'a, mi ne sci'as.”

Ŝi kis'is li'a'n ventr'o'n, amik'e taŭz'et'is li'a'j'n vir'a'j'n part'o'j'n, kaj dir'is:

“Atend'u moment'o'n, mi tuj re'ven'os.”

Kiam ŝi re'ven'is el la ban'ĉambr'o, ŝi port'is strang'a'n objekt'o'n, el sufiĉ'e rigid'a plast'a material'o, kiu prezent'iĝ'is kiel tub'o, iom pli ol 30-centi'metr'a, ĉe kies ekstrem'aĵ'o trov'iĝ'is, unu'flank'e, iom kurb'a plat'o, kelk'e firm'a, sed tamen ne rigid'a, kaj ali'flank'e rond'a rand'o iom pli dik'a ol la tub'o mem.

“Kio est'as tio?” li demand'is, kaj la sol'a vid'o de tiu aĵ'o jam ig'is li'a'n paf'il'o'n ek'sink'i.

“Oni ĝi'n nom'as halt'ig'il'o. Ĝi est'as uz'at'a por kaz'o'j simil'a'j al la vi'a, kvankam neni'u el mi'a'j koleg'in'o'j iam ajn aŭd'is pri iu kompar'ebl'a laŭ'dimensi'e al vi. Ĝi konserv'as dum sufiĉ'e long'a temp'o la varm'ec'o'n de la akv'o, en kiu'n oni met'is ĝi'n antaŭ la uz'o, kaj oni ŝmir'as la intern'o'n per special'a pomad'o por ĝi'n lubrik'i. La vir'in'o fiks'as ĝi'n al si per ĉi tiu'j rimen'o'j. Tiel, ŝi'a am'koridor'o ricev'as long'iĝ'o'n, la vir'o do pov'as penetr'i ŝi'n, kaj li'a pub'a part'o est'as halt'ig'it'a de la plat'o, kiu est'as varm'et'a, firm'a, tamen iom fleks'ebl'a, tiel ke ĝi el'vok'as korp'o'n. Ĉu vi vol'as prov'i? Laŭ'dir'e, la sensac'o, por vir'o kun long'a flut'o, est'as preskaŭ la sam'a, kiel se li en'ir'us la vir'in'o'n normal'e.”

Ĝim ne aspekt'is entuziasm'a.

“Ŝajn'as al mi, ke tio for'pren'as mult'o'n el la poezi'o de la ag'o.”

“Ĉar por vi ĝi est'as poezi'a?”

Am'ind'a pens'is pri si'a labor'o. Kiom mal'traf'is la vort'o! Kaj tamen ĝi pinĉ'is ŝi'a'n kor'o'n. Tiu'n vir'o'n ŝi est'us ŝat'int'a renkont'i, antaŭ'e.

Ŝi kares'is li'a'n brust'o'n, li'a'n ventr'o'n, ating'is la nun mol'a'n vir'aĵ'o'n, kaj ĝi'n mild'e palp'ad'is.

“Mi est'as kripl'ul'o, kaj jen mi'a protez'o,” li dir'is amar'e.

Am'ind'a mir'is. Ŝi foj'foj'e aŭd'is, ke ekzist'as vir'o'j, por kiu'j seks'a kun'iĝ'o est'as io ali'a ol pur'e best'a, ĝu'ig'a procez'o, sed neniam ŝi renkont'is iu'n simil'a'n. Ĝim est'is fenomen'o laŭ pli ol unu vid'punkt'o. Rev'em'e, ŝi per unu man'o masaĝ'e laŭ'ir'is la tut'a'n long'o'n de la al'pend'aĵ'o, dum la ali'a fingr'is li'a'n balan'o'n tiel spert'e, ke li'a seks'um'il'o streĉ'iĝ'is ĝis ne'kred'ebl'a maksimum'o. Ŝi sur'met'is la “art'e'far'it'a'n vagin'o'n” kaj flustr'e invit'is: “Ven'u!”

Sed li trov'is kontraŭ'argument'o'n:

“Mi'a glan'o est'as tro dik'a, ĝi ŝir'os vi'n, eĉ kun tiu ĉi afer'o.”

“Ne tim'u. La vir'in'a pas'ej'o est'as eg'e fleks'ebl'a. Ĉu vi jam vid'is, kiel dik'a est'as la kap'o de nov'nask'it'o? Ĝi tamen pas'as tra ĝi. Est'as ver'e, ke vi est'as grand'a laŭ ĉiu'j dimensi'o'j. Tial mi pet'as vi'n antaŭ'e'n'ir'i nur tre mal'rapid'e, por ke mi'a'flank'e mi pov'u taŭg'e adapt'iĝ'i.”

Kun dub'em'a esprim'o, li en'iĝ'is en la plast'a'n manik'o'n. Surpriz'e, ĝi est'is plaĉ'e varm'et'a, kaj glit'facil'a. Kiam li ating'is ŝi'a'n sojl'o'n, la diferenc'o tamen tuj sent'iĝ'is.

“Atend'u,” ŝi dir'is, “ne per'fort'u. Rest'u moment'e, ĝis mi komenc'os adapt'iĝ'i. Ĉu vi pov'as?”

Li est'is fakt'e eg'e ekscit'it'a, malgraŭ la art'e'far'it'ec'o de la plast'aĵ'o, sed li sukces'is pacienc'ig'i si'n. Li sent'is fort'a'n inklin'o'n stimul'i ŝi'n fingr'e, sed pro la “protez'o” ne ebl'is.

“Ven'u,” ŝi susur'is, kun sam'temp'e ĝem'a kaj plezur'a el'spir'o, “sed delikat'e, mi pet'as.”

Li puŝ'is si'n iom'et'e. Est'is por li nov'a, ne'esper'it'a spert'o: pov'i en'ir'i sen vund'i, sen per'fort'i, sen ŝir'i. Ŝi'a pord'et'o ferm'iĝ'is tre streĉ'e ĉirkaŭ li'a vast'eg'a glan'o, kaj jam tio per si mem kaŭz'is ne'atend'it'a'n volupt'o'n.

Mili'metr'o'n post mili'metr'o, li progres'is. Ŝi adapt'iĝ'is. Ver'ŝajn'e tiel, kiel ŝi antaŭ'e rimark'ig'is, beb'o nask'iĝ'ant'a est'ig'as organ-adapt'o'n. Li ir'is ĝis la fund'o. La plast'a plat'o li'n halt'ig'is. Li sent'is ĝi'a'n mal'natur'ec'o'n, sed la fakt'o, ke io prem'as li'a'n pub'ost'o'n, don'is i'a'n kontent'ig'o'n al tiu pozici'o.

“Rest'u moment'o'n,” ŝi dir'is.

Unu'flank'e, est'is sufiĉ'e plaĉ'e rest'i tiel kaj sent'i la tut'a'n long'ec'o'n falus'a'n streĉ'e prem'at'a, eĉ se la diferenc'o inter la karn'a kaj la plast'a part'o'j fort'e percept'ebl'is. Ali'flank'e, la pozici'o de la femur'o'j est'is mal'komfort'a, kaj, kvankam li part'e est'is en ŝi, ne est'is agrabl'e sent'i ŝi'n tiel mal'proksim'a. Li tamen komenc'is mov'i si'n laŭ long'a'j, mal'rapid'a'j ir'o'j kaj re'ven'o'j.

Bedaŭr'ind'e, la plast'aĵ'o laŭ'grad'e perd'is si'a'n varm'o'n, kaj al la tra'pas'ad'o laŭ'long'e de la mal'varm'a tub'o baldaŭ ek'mank'is ĉarm'o. Krom'e, post kelk'a'j minut'o'j, unu el la rimen'o'j, kiu'j fiks'is la aparat'o'n al la korp'o de Am'ind'a mal'lig'iĝ'is kaj tiel ĉes'is la glat'a ir'ad'o.

“Mi ne el'port'as tiu'n ĉi afer'o'n,” li grumbl'is, el'ir'ant'e el ĝi. Am'ind'a mal'fiks'is la rest'ant'a'n rimen'o'n.

“Ankaŭ al mi, ver'dir'e, ĝi ne plaĉ'as, kvankam est'is agrabl'e sent'i vi'n en mi. Kaj, kred'u mi'n, ne'oft'e mi ĝu'as la en'est'o'n de vir'o.”

“Ĉu ne dolor'is?”

Ŝi hezit'is.

“Se parol'i sincer'e, mi dir'u, ke jes. Est'as io per'fort'a en vi'a ĉe'est'o, tiel dik'a vi'a il'o est'as. Sed la plezur'o est'is pli grand'a ol la dolor'o. Vi sci'as, ke kelk'foj'e vir'in'o ŝat'as, ke vir'o ŝi'n prem'u al si per si'a'j brak'o'j kun tia fort'o, ke dolor'as. Est'is iom simil'e.”

“Nun al'ven'as la danĝer'a moment'o,” li dir'is. “Mi est'as ekscit'it'a. Mi komenc'is proksim'iĝ'i al kulmin'o, kiam ĉio fuŝ'iĝ'is. Mi frenez'iĝ'os, se mi ne spert'os orgasm'o'n. Kaj tamen, mi pet'as vi'n, ne permes'u, ke mi vi'n vund'u!”

“Ven'u sur mi'n,” ŝi dir'is trankvil'e.

Li obe'is. Li'a long'a falus'o instal'iĝ'is sur ŝi'a ventr'o, pas'is inter ŝi'a'j mam'o'j, kaj ĝi'a kap'o preskaŭ tikl'is al ŝi la kol'o'n.

“Almenaŭ est'as varm'e,” li dir'is.

Mov'o de la lumb'o'j puŝ'is li'a'n kar'aĵ'o'n antaŭ'e'n, kaj re'ven'e, laŭ sen'hast'a kadenc'o.

Subit'e, li halt'ig'is si'a'n ritm'a'n mov'ad'o'n.

“Kio okaz'as?” ŝi demand'is, mir'e rigard'ant'e li'a'n konstern'iĝ'a'n mien'o'n.

Sed ek, li for'las'is la lit'o'n, kur'is ban'ĉambr'e'n.

Kiam ŝi re'ating'is li'n, li star'is antaŭ la ban'uj'o, kun krur'o'j iom fleks'it'a'j kaj kurb'ig'it'a spin'o, puŝ'ant'e antaŭ'e'n la gigant'a'n ruĝ'ec'a'n palis'o'n, kiu el'sku'is al la kahel'a mur'o la ritm'a'j'n paf'o'j'n de si'a sem'torent'o. Nur kiam ŝi prem'is si'a'n brust'o'n al li'a dors'o kaj per la man'o tener'e ĉirkaŭ'is li'a'n vibr'a'n plezur'stang'o'n, nur tiam ŝi rimark'is, ke li plor'as knab'et'e.

Ŝi forges'is, ke li est'as klient'o, ke ŝi dev'us ne en'las'i en si'n sent'o'j'n, ke vir'o'n ŝi ne rajt'as am'i. Per tre mild'a ton'o ŝi demand'is:

“Kio est'as al vi? Kiu turment'o?”

Sed li ne kapabl'is respond'i, li nur sam'temp'e grunt'is kaj singult'is, dum el li ŝpruc'is, plu kaj plu, la viv'a erupci'o, kvazaŭ ĝi neniam dev'us halt'i. Nur kiam fin'fin'e li'a korp'o mal'streĉ'iĝ'is, el'ĉerp'it'a, li turn'is al ŝi si'a'n plor'ĉifon'it'a'n vizaĝ'o'n.

“Mi sent'as mi'n tiel grotesk'a,” li dir'is.

“Grotesk'a?”

“Jes. Rid'ind'a. Star'i nud'a antaŭ ban'uj'o kiel adolesk'ant'o, kiu man'ĝu'ig'as si'n, dum mi est'as plen'kresk'a vir'o, kiu antaŭ ne'long'e kuŝ'is ĉe varm'a korp'o vir'in'a! Ĉu vi kompren'as, en kia situaci'o mi trov'iĝ'as? Vi'a ‘halt'ig'il'o’ ne est'as akcept'ebl'a, mi ne pov'as ir'i ĝis'fund'e en vi'n, ĉar mi vi'n vund'us, kaj se mi rest'us sur vi...”

“Vi'a'n ŝpruc'o'n mi akcept'us sur mi'a'j'n kol'o'n kaj vizaĝ'o'n. Tio est'as part'o de mi'a'j profesi'a'j dev'o'j.”

“Ne. Tio'n vi pov'as far'i kun ordinar'a klient'o, ne kun mi. Post du minut'o'j, vi for'turn'us la kap'o'n, kaj mi'a ĵet'o traf'us al la mur'o'j, al la mebl'o'j. Vi'a ĉambr'o dev'as est'i bel'a por la sekv'ant'a klient'o, mi ne pov'us al'las'i, ke mi kaŭz'as al vi tia'n ĝen'o'n. Ĉi tie, la fleks'ebl'a duŝ'tub'o facil'e pur'ig'os.”

“Vi est'as fenomen'o. Neniam mi'a'j vizit'ant'o'j zorg'as pri la sekv'o'j, rilat'e al mi, de si'a kondut'o.”

“Nu, tia mi est'as. Se mi ne hav'us tia'j'n sent'o'j'n, mi ne las'us tiu'j'n dom'mastr'in'a'j'n demand'o'j'n invad'i mi'n, dum mi proksim'iĝ'as al plezur'klimaks'o, mi ne star'us ĉi tie grotesk'e, far'ant'e am'o'n al ban'uj'o. Jes, grotesk'e, kio'n ajn vi dir'u.”

“Kompat'ind'a!” ŝi prononc'is, kaj am'em'e ŝi kis'is li'a'n mol'iĝ'int'a'n, sed ankoraŭ rimark'ind'a'n sem'don'il'o'n.

10

“S-ro Karal?”

“Est'as mi. Bon'vol'u sid'iĝ'i. Kiel mi pov'as help'i vi'n?”

“Mi est'as tiu, kiu pov'as help'i. Vi okup'iĝ'as pri la plen'lun'a murd'ist'o, ĉu ne? Nu, mi hav'as fort'a'n suspekt'o'n.”

“Ĉu ver'e? Bon'vol'u klar'ig'i, en kio ĝi radik'as.”

“Mi est'as amik'in'o de Klar'a Majir’, kiu sekretari'as ĉe la jur'medicin'a serv'o. Nu, antaŭ ne'long'e, ni dev'is ir'i kun'e al Far'o'bel’ por la semajn'fin'o, kaj mi ir'is al ŝi'a ofic'ej'o fin'e de la vendred'a labor'tag'o, por kun'e ek'vetur'i tuj. Ŝi est'is preskaŭ pret'a por mi'n sekv'i for, kiam d-ro Kagan vok'is ŝi'n al si por mi-ne-memor'as-kiu task'o. Dum mi atend'is ŝi'n, mi'a'j okul'o'j ne'vol'e traf'is raport'o'n, kiu'n ŝi ĵus tajp'is. Est'is la medicin'a raport'o pri la last'a el tiu'j murd'o'j.” Ŝi subit'e halt'is.

“Kaj kiel tiu leg'ad'o vek'is en vi suspekt'o'n? Pri kio?”

“Mi re'kon'is li'n. Ne'normal'ul'o, kiu'n mi foj'e ven'ig'is al mi'a apartament'o. Mi hav'as tre plaĉ'a'n unu'ĉambr'a'n apartament'o'n. Li est'as tre bel'a, de'log'ind'a vir'o. Mi konfes'as, ke mi pli tren'is li'n al mi'a loĝ'ej'o ol invers'e. Mi sent'is fort'a'n dezir'o'n hav'i vir'o'n tiu'nokt'e, kaj mi facil'e al'log'is li'n al mi'a lit'o.”

“Ĉu li prov'is seks'per'fort'i vi'n, strangol'i vi'n? Kial vi dir'is neni'o'n al...?”

“Ne, tut'e ne,” ŝi inter'romp'is. “Ebl'e ĉar mi ekscit'is li'n tro, kaj mi tuj vid'is... Li trov'is mi'n ege-eg'e dezir'ind'a kaj...”

Ŝi efektiv'e est'is bel'a. Ŝi hav'is maneken'a'n figur'o'n, perfekt'e vest'it'a'n per rob'o el batik-desegn'a silk'o. Intens'a'j verd'a'j okul'o'j, mal'hel'blond'a har'ar'o, ver'ŝajn'e natur'e ond'a, sens-am'a'j lip'o'j, trajt'o'j simetri'a'j: la vizaĝ'o admir'ind'e kron'is la svelt'a'n, fleks'ebl'a'n korp'o'n, vir'tikl'e kurb'o'hav'a'n.

“Kiam vi rimark'is, ke li est'as ne'normal'a?”

“Li kis'is mi'n, li prem'is mi'n al si. Mi sent'is li'a'n... e... vir'ec'o'n. Komenc'e, mi nur pens'is: kia vir'o! Ĉar mi sent'is la afer'o'n mult'e pli fort'e ol kutim'e, kaj mi konfes'u, ke mi ne mal'kutim'as sent'i vir'ec'o'n strikt'i al mi'a korp'o. Sed post moment'o, li mem ne plu el'ten'is. Li dev'is...”

Ŝi de'nov'e paŭz'is.

“Kio'n li dev'is far'i?” Jano trankvil'voĉ'e demand'is.

“Est'as mal'facil'e klar'ig'i. Ĝi far'iĝ'is tiel grand'a, ke li'a pantalon'o ne plu pov'is ĝi'n en'ten'i. Li tiu'minut'e ankoraŭ sur'hav'is la vest'o'j'n. Mi mem mal'zip'is li'a'n pantalon'o'n.”

“Ĉu li atak'is vi'n?” dir'is Jano, ĉar ŝi re'foj'e si'n inter'romp'is.

“Ne. Tut'e ne. Nur, mi ne sci'as, kiel mi'n esprim'i. Mi ne est'as prud'a, sed mi ne kutim'as parol'i pri tiu'j afer'o'j. Kiam li'a pantalon'o glit'is plank'e'n, el'kalson'e el'star'is rapid'e kresk'ant'a afer'o. Ne, ne, ne rigard'u mi'n tiel. Mi hav'as spert'o'n, kiel mi jam dir'is. Mi sci'as, kiel funkci'as vir'o. Nur... li'a... il'o est'is ver'e gigant'a, kaj ne'kred'ebl'e dik'a.”

“Kiom grand'a, proksim'um'e?”

“Mi pov'as dir'i la inform'o'n, kiu'n li mem don'is al mi. Kiam mi ek'kri'is, ke mi neniam vid'is tiel enorm'a'n afer'o'n, li dir'is, ke, efektiv'e, tio est'as li'a plag'o en la viv'o: erekt'a, ĝi mezur'as 48 centi'metr'o'j'n, li dir'is. Mi tio'n volont'e kred'as.”

“Kio'n vi... Kio'n vi opini'is pri... kuŝ'i kun li?”

“Mi ne pov'us. Mi ne pov'is kaŝ'i mi'a'n horor'o'n. Mi dir'is, ke mi ne pov'us akcept'i li'n. Ĝi tut'e cert'e mi'n vund'us. Ĉia'okaz'e, mi tre tim'is ĝi'n.”

“Kiel li re'ag'is?”

“Komenc'e li est'is furioz'a. Li kapt'is mi'n ĉe la ŝultr'o'j, sku'is mi'n, dir'is, ke konstant'e li spert'as la sam'a'n tra'viv'aĵ'o'n, ke vir'in'o'j log'as li'n, de'log'as li'n al si'a lit'o, sed post'e li'n rifuz'as, ke tio est'as ne'toler'ebl'a. Mi tim'is. Mi pet'is li'n ĉes'i mi'n sku'i, minac'is vok'i la polic'o'n. Li fin'e kviet'iĝ'is kaj for'ir'is. Sed mi konsci'is, ke mi eskap'is et'a'ŝanc'e. Ne mank'is mult'o, ĝis li ek'per'fort'us mi'n.”

“Kial vi ne raport'is la afer'o'n pli fru'e?”

“Nu, li far'is neni'o'n al mi. Kaj la gazet'o'j, kiu'j publik'ig'is artikol'o'j'n pri la murd'o'j, neniam menci'is la detal'o'j'n, kiu'j'n mi leg'is en tiu jur'medicin'a raport'o, nom'e, ke la viktim'o'j est'is penetr'it'a'j de objekt'o pli mal'pli 40-centi'metr'o'j'n long'a kaj kun ver'ŝajn'e 6-centi'metr'a diametr'o. Leg'ant'e tio'n, mi tuj pens'is pri li, pri li'a monstr'a organ'o, kaj ankaŭ pri li'a terur'a seks'a frustr'iĝ'o.”

“Dank'o'n. Vi'a atest'o tre'eg'e help'as ni'n. Dank’al vi ni mal'kovr'is nov'a'n spur'voj'o'n. Ĉu vi sci'as, kiel nom'iĝ'as tiu fenomen'o?”

“Ho jes, tut'e cert'e: Ĝim Juga.”

*

“Simpati'a vizaĝ'o,” pens'is ambaŭ Georg'o Spir'o kaj Miĥaelo Dunja, la du polic'an'o'j, kiu'j, help'e al Jano Karal, est'is komisi'it'a'j enket'i pri Ĝim. Ili klar'ig'is la motiv'o'n de si'a ĉe'est'o.

“Ĉu oni suspekt'as mi'n?” Ĝim mir'e demand'is.

“Ne suspekt'as. Nur inform'iĝ'as. Vi est'as unu el la ebl'ec'o'j. La vort'o ‘suspekt'a’ est'as mis'kompren'ig'a. Mi dir'u jen'o'n: el la tut'a loĝ'ant'ar'o, per ia elimin'a procez'o montr'iĝ'as, ke nur 100 person'o'j respond'as al ĉiu'j kriteri'o'j, kiu'j ebl'ig'as difin'i la krim'ul'o'n. Ni dev'as kontrol'i pri la cent. Ali'vort'e, vi hav'as 99 ŝanc'o'j'n en 100 est'i sen'kulp'a, sed ni ne rajt'as preter'vid'i tiu'n cent'a'n.”

“Ĉu mi pov'as demand'i, pro kio mi trov'iĝ'as inter la cent ebl'ul'o'j?”

“Ne. Tio est'as polic'a sekret'o, kaj ni'a arm'il'o. Se ni dir'us ĝi'n, vi tre facil'e sci'us, kia'manier'e kaŝ'i la ver'o'n. Nu, ni dezir'as sci'i, kie vi trov'iĝ'is je la dat'o'j kaj hor'o'j, kiu'j'n mi tuj dir'os.”

El la sekv'ant'a konversaci'o rivel'iĝ'is, ke Ĝim Juga hav'as aŭ tre mal'bon'a'n memor'o'n, aŭ serioz'a'n mank'o'n de konfirm'o'ebl'ec'o'j pri si'a lok'iĝ'o, kiam la krim'o'j okaz'is. Ĉu tio kresk'ig'is la suspekt'o'n? Ne ver'e. La murd'o'j efektiv'iĝ'is ĉiu'monat'e, kaj ne ĉiam est'as facil'e ĝust'e memor'i, kio'n oni far'is je preciz'a dat'o.

Fin'fin'e, la polic'an'o'j ating'is la ĝen'a'n part'o'n de la pri'demand'ad'o:

“Ni ebl'e dev'os pet'i vi'n sub'met'iĝ'i al medicin'a ekzamen'o,” dir'is Spir'o.

“Ĉu ver'e? Tio est'as tre ĝen'a,” Ĝim respond'is. “Ver'ŝajn'e ĝi okaz'os en la mal'nov'a urb'o kaj oni atend'ig'os mi'n dum etern'o antaŭ ol okup'iĝ'i pri mi.”

“Ebl'e ni pov'us jam likvid'i tiu'n problem'o'n nun, se vi konsent'us,” Dunja sugest'is.

“Pri kio tem'as?”

“Unu'e, ĉu vi sci'as, al kiu sang'o'grup'o vi aparten'as? Ĉu vi hav'as dokument'o'n, kiu tio'n pruv'as?”

Ĝim hav'ig'is al ili kart'o'n de regul'a sang'don'ant'o. Li est'as el la grup'o 0. Kiel la krim'ul'o. Kiel ankaŭ tre ampleks'a tavol'o de la loĝ'ant'ar'o.

“Ni ebl'e foj'e bezon'os i'o'n pli preciz'a'n, por kio neces'os el'tir'i sang'o'specimen'o'n, sed tio ĉi por'temp'e sufiĉ'os. La du'a afer'o est'as pli delikat'a. Kiel ni klar'ig'is, la krim'o'j, pri kiu'j ni esplor'as, est'as esenc'e seks'a'j. Ni sci'as detal'o'j'n pri la seks'a morfologi'o de la krim'ul'o. Ekzamen'o de la seks'a'j organ'o'j pov'us eg'e help'i lim'ig'i la kamp'o'n de ni'a serĉ'ad'o. Ĉu vi konsent'us, ke ni...”

“Se tio ebl'ig'as gajn'i temp'o'n, kial ne? Mi est'as sen'kulp'a, do kial mi hezit'us?” Ĝim respond'is kun rid'et'o.

“Tiu si'n'ten'o est'as plej favor'a al vi, mi gratul'as,” Spir'o koment'is, dum Ĝim nud'ig'is si'a'n sub'zon'a'n korp'o'n.

“Bel'a'n il'o'n vi hav'as,” deklar'is Dunja, dir'ant'e al si, ke la vir'in'et'o, kiu vizit'is Janon, ĉerp'is si'a'j'n inform'o'j'n el si'a imag'o. 48-centi'metr'a! Da frenez'ul'o'j ĉiam est'as pli ol oni em'us pens'i. Se ĉi tiu long'is 10 centi'metr'o'j'n, tio est'is maksimum'o.

“Ni pet'as vi'a'n pardon'o'n, sed en ni'a raport'o ni dev'as indik'i vi'a'j'n dimensi'o'j'n. Ni do dev'os mezur'i,” li al'don'is.

Ne las'ant'e al Ĝim la temp'o'n eventual'e rifuz'i, li tir'is mezur'bend'o'n el si'a poŝ'o, kapt'is la penis'o'n, kaj aplik'is la bend'o'n al ĝi. Li'a man'o est'is varm'a, kaj la tuŝ'o kaŭz'is et'a'n ekscit'o'n. Kelk'a'j vir'o'j tut'e ne ekscit'iĝ'as ĉe kontakt'o kun ul'o el la sam'a seks'o, sed Ĝim, kvankam tut'e ne sam'seks'em'a — vid'e, ekzempl'e, li'n ekscit'is nur vir'in'o'j — est'is eg'e respond'em'a je ĉiu tuŝ'o en tiu korp'o'region'o. Tial ankaŭ ĉe la arab'o li tiel pozitiv'e re'ag'is.

“Ni'a'j ĉef'o'j hav'as ver'e strang'a'j'n ide'o'j'n,” Dunja dir'is rid'ant'e. “Ili pet'as ni'n mezur'i penis'o'j'n, sed la long'ec'o ŝanĝ'iĝ'as de sekund'o al sekund'o. Kio est'os la ĝust'a?” Parol'ant'e, li tuŝ'is la organ'o'n iom pli ol neces'us por simpl'a mezur'ad'o. Ebl'e li hav'is i'a'j'n sam'seks'em'a'j'n tendenc'o'j'n.

“Pri la long'ec'o, ni met'os i'a'n mez'a'n mezur'o'n,” li dir'is. “Ebl'e not'u 17, Georg'o. Kiam mi komenc'is est'is 15, kaj nun jam est'as 20. Sed kio'n far'i pri la cirkonferenc'o? Tio mult'eg'e ŝanĝ'iĝ'as ek'de antaŭ kelk'a'j minut'o'j. Kaj ni dev'as not'i la cirkonferenc'o'n de la balan'o. Mi ebl'e komenc'u per tiu. Kia profesi'o, diabl'e, kia profesi'o!”

Met'ant'e la mezur'bend'o'n ĉirkaŭ la glan'o'n, li ung'e tuŝ'is ties rimen'et'o'n, kio kaŭz'is al Ĝim fort'a'n ekscit'a'n sensac'o'n.

“Mi erekt'os,” ĉi-last'a dir'is al si. “Mi sent'as nun, ke mi erekt'os.” Li est'is eg'e ekscit'iĝ'em'a tiu'lok'e, kaj la fakt'o, ke ĝi'n tikl'is vir'o neni'o'n ŝanĝ'is pri tiu fiziologi'a karakteriz'o.

Sam'e kiel la pens'o ruĝ'iĝ'i akcel'as ruĝ'iĝ'o'n ĉe hom'o hont'em'a, tiu pens'o nur pov'is akcel'i la fizik'a'n re'ag'o'n. Li'a vir'a ornam'aĵ'o iĝ'is pli kaj pli mal'mol'a. Ĝim tut'e ne dezir'is, ke la polic'an'o'j vid'u, kia li aspekt'as ĉe plen'a seks'a varm'iĝ'o — li neniam ŝat'is, ke oni vid'u li'n tia'stat'a, ĉar tio akr'ig'is li'a'n sent'o'n pri ne'normal'ec'o — kaj se li komenc'e konsent'is si'n montr'i, tio est'is nur ĉar li opini'is, ke ili rigard'os dum ne pli ol du sekund'o'j, kio est'is tut'e akcept'ebl'a, tial ke, en trankvil'ec'o, li'a kar'ul'et'o est'is absolut'e normal'a (laŭ dimensi'o'j, se ne laŭ ĉarm'o). Sed nun, li las'is ili'n tuŝ'i ĝi'n, manipul'i ĝi'n, kaj sub'prem'i erekt'o'n est'is tut'e ne'ebl'e.

Kiam la du enket'ist'o'j re'ven'is al la ĉef'polic'ej'o, ili pov'is konfirm'i la ne'kred'ebl'a'n depozici'o'n: la palis'o'n 48-centi'metr'a'n ili propr'a'man'e mezur'is.

11

“S-in'o Karal!”

La nokt'o est'is apart'e mal'lum'a, la strat'o apart'e sen'hom'a, ŝi ek'tim'is.

Ŝi tuj re'kon'is la vir'o'n, kiu, antaŭ ne'long'e, ekzibis si'n en ŝi'a kabinet'o de la psik'o'social'a konsult'ej'o. Sed li'a vizaĝ'o, ĝeneral'e tiel ĉarm'a, ĉi-foj'e terur'is. Al la mal'estim'o, kiu pentr'iĝ'is sur ĝi, miks'iĝ'is io minac'a.

Li ek'kapt'is ŝi'a'j'n man'radik'o'j'n, prem'ant'e ili'n tiel fort'e, ke ili dolor'is.

“Kie'n la profesi'a sekret'o?” li demand'is per obtuz'a, furioz'a voĉ'o. “Vi dir'is al mi, ĉu ne, ke ĉio inter ni est'as konfidenc'a,” li daŭr'ig'is, “kaj mi stult'e kred'is vi'n. Mi sci'is, ke vi est'as edz'in'o de polic'an'o, tial mi demand'is pri la sekret'o. Mi imag'is vi'n honest'a. Kiam vi konfirm'is, ke mi'a'j konfidenc'o'j est'os respekt'at'a'j, mi kred'is vi'n, kaj...”

“Mi neniam perfid'is vi'a'j'n konfidenc'o'j'n,” ŝi inter'romp'is, “kaj mi ne kompren'as, kio okaz'as al vi.”

Ŝi'a ton'o est'is sincer'a kaj li dum sekund'o hezit'is. Sed li tuj re'trov'is si'a'n ĵus'a'n humor'o'n:

“Kiel bel'e vi komedi'as! La polic'o ven'is al mi. Ili demand'is ĉia'spec'a'j'n detal'o'j'n pri mi'a'j far'o'j je tiu aŭ ali'a moment'o. Long'a'n list'o'n ili hav'is. Kaj post'e, ili dev'ig'is mi'n montr'i mi'a'j'n plej-intim'aĵ'o'j'n, kaj ili mezur'is. Ili suspekt'as mi'n pri long'a seri'o da krim'o'j, da seks'a'j krim'o'j. De kie, se ne de vi, ven'is la inform'o pri mi'a vir'a long'ec'o?”

Parol'ant'e, li laŭ'grad'e tir'is ŝi'n al mal'lum'eg'a pas'ej'o.

“Mi ne sci'as, de kie,” ŝi dir'is mal'fort'e. “Mi nur pov'as ĵur'i al vi, ke mi neni'o'n perfid'is.”

“Mi fid'is je vi, mi fid'is je vi,” li raŭk'is, kapt'ant'e ŝi'a'j'n ŝultr'o'j'n kaj sku'ant'e ŝi'n. “Ĉu vi kompren'as, ke mi fid'is je vi? Ke mi trov'is vi'n kompren'em'a, simpati'a. Kaj nun...”

Ŝi iĝ'is eĉ pli pal'a. Ŝi ne kapabl'is pens'i. Ŝi dir'is al si, ke li est'as frenez'a, kaj ke neni'u argument'o pov'us li'n konvink'i. Ek'perl'is larm'o.

“Mi pov'as dir'i al vi neni'o'n ali'a'n ol la ver'o'n,” ŝi dir'is per mal'laŭt'a voĉ'o, tre mal'sam'a ol la kutim'a. “Mi neniam menci'is vi'n aŭ vi'a'n problem'o'n al mi'a edz'o, nek al iu ajn, sed vi ne kred'os mi'n.”

Li'a'j man'o'j proksim'iĝ'is al ŝi'a kol'o. Ond'o de angor'o ŝi'n ek'kapt'is. Ŝi sent'is, ke ŝi baldaŭ panik'os preter prudent'o.

“Ĉu vi intenc'as murd'i mi'n, kiel vi murd'is 10 sen'kulp'a'j'n vir'in'o'j'n? Ebl'e vi...”

“Kio'n? Vi kred'as, ke mi est'as tiu murd'em'a seks'mani'ul'o? Kaj vi nom'as vi'n psikolog'o?”

La indign'o son'is tut'e sincer'a, sed li'a'j okul'o'j iĝ'is strang'e ruĝ'ec'a'j, febr'a'j, kaj li'a'j man'o'j nun ating'is ŝi'a'n gorĝ'o'n.

“Mi murd'is neniu'n. Ven'is konsult'i vi'n vir'o kun serioz'a psikologi'a problem'o, kiu fuŝ'as al li la viv'o'n, kaj anstataŭ help'i, anstataŭ eĉ kompren'i, vi li'n imag'is krim'ul'o, kaj denunc'is al vi'a edz'o. Ebl'e vi efektiv'e merit'as, ke mi strangol'u vi'n...”

Ŝi lev'is la brak'o'j'n por de'pren'i li'a'j'n, nur refleks'e, ne fid'e, ŝi ja sci'is li'n tiom pli fort'a! Sed ĝust'e je la moment'o, kiam ŝi opini'is, ke ver'ŝajn'e jen al'ven'is ŝi'a last'a spir'minut'o, potenc'a'j brak'o'j kapt'is li'n de mal'antaŭ'e.

“Sufiĉ'e!” kri'is la profund'a voĉ'o de polic'ist'o. Ĝim eĉ ne prov'is rezist'i la arest'o'n. La rigard'o'n de mal'estim'o, kiu'n li ĵet'is al Ĝoja, tiu ne pret'as forges'i.

“Mi est'as sen'kulp'a,” li balbut'is, “ni nur diskut'is, iom vigl'e.” Sed la du polic'ist'o'j for'konduk'is li'n.

12

Tri tag'o'j'n post'e, ge'edz'o'j Karal diskut'is la afer'o'n, paŝ'ant'e direkt'e al la ĉef'polic'ej'o.

“Feliĉ'e, ke tiu jun'ul'in'o inform'is ni'n pri la long'falus'ul'o,” Jano dir'is al Ĝoja. “Se ni ne aranĝ'us, ke polic'ist'o konstant'e sekv'u li'n, vi ebl'e ne plu aparten'us al ĉi tiu mond'o! Mi mi'n demand'as, ĉu vi ne hav'as tro strikt'a'n kompren'o'n pri profesi'a sekret'o.”

Ili paŝ'is tra la park'o, man-en-man'e, kiel oft'e dum bel'a'j vesper'o'j. Ŝi nur lev'is la ŝultr'o'j'n.

“Ĉu vi ne hav'as dub'o'n, ke kulp'as li?”

“Neniu'n. Li'a sang'a grup'o koincid'as kun la konklud'o'j tir'it'a'j el la specimen'o'j de sperm'o, kiu'n ni trov'is ĉe la viktim'o'j, eĉ laŭ la tre fajn'a'j sub'divid'o'j, kiu'j'n oni nun uz'as. Krom'e, vi sci'as, ke ni trov'is vir'a'j'n pub'har'o'j'n en la pli'mult'o el la kaz'o'j, kiel oft'e ĉe seks'a'j atenc'o'j. Nu, laŭ la polic'a laboratori'o, tiu'j de'ven'as de li.”

“Ĉu la cert'ec'o est'as absolut'a?”

“Nu, la laboratori'o ne hav'as absolut'e plen'a'n cert'ec'o'n, sed post la arest'o oni kompren'ebl'e pren'is har'specimen'o'j'n el tiu li'a korp'o'part'o, kaj ĉiu'j scienc'a'j analiz'o'j kaj observ'o'j far'it'a'j konfirm'as plen'a'n kongru'ec'o'n. Mi person'e ne hav'as dub'o'n, ke est'as li.”

“Kompat'ind'ul'o!” Ĝoja ek'kri'et'is.

“Kio'n? Ĉu vi taks'as li'n kompat'ind'a? Kvankam li preskaŭ sufok'is vi'n?”

Ĝoja mir'is pri la propr'a re'ag'o. Kaj sam'temp'e ne ver'e mir'is.

“Mi ne est'as tiel cert'a kiel vi. Dum tiu renkont'o, kiam vi'a'j polic'ist'o'j subit'e inter'ven'is, kaj arest'is li'n, li ne ver'e prov'is strangol'i mi'n. Li ne prem'is serioz'e.”

Tio'n vi dir'as nun; ĉe la polic'ej'o vi est'is mal'pli cert'a.”

“Ĉu ver'e?”

“Jes.”

“Tamen mi trov'is li'n sincer'a.”

“Kio est'as sincer'ec'o? Sed ĉia'okaz'e, la nun'temp'a sang'o'tip'a klas'ad'o far'iĝ'is ver'e preciz'a, kaj la har-indik'o konfirm'as. Est'us ekster'ordinar'a hazard'o, ke ali'a vir'o ol li las'us tiu'j'n spur'o'j'n, kiu'j perfekt'e kongru'as kun li'a'j fiziologi'a'j karakteriz'o'j, inkluziv'e de la vund'o'spur'o'j kaŭz'it'a'j per li'a fenomen'a... arm'il'o. Sed ebl'e vi kompat'as li'n pro tio. Li rakont'is al vi pri la seks'a mizer'o de vir'o tiel dot'it'a de la natur'o, kaj kun vi'a bon'a kor'o, vi sukces'is kompren'i li'n kvazaŭ de intern'e. Sekv'e vi li'n kompat'as, eĉ se li est'as krim'ul'o.”

“Ebl'e,” ŝi respond'is. Sed ŝi ne est'is kontent'a.

Ŝi akompan'is li'n ĝis la pord'o de la ĉef'polic'ej'o, kie li dev'is likvid'i raport'o'n tiu'vesper'e, kaj ĉe la sojl'o tener'e kis'is li'n ĝis're'vid'e. Dum ŝi promen'e re'ven'is hejm'e'n, prov'ant'e detal'e memor'i la scen'o'n kaj juĝ'i, ĉu Ĝim real'e em'is ŝi'n strangol'i, ŝi ne imag'is, en kia ter'trem'ec'a stat'o la prokuror'a kaj polic'a burokrati'o trov'iĝ'as. La nov'aĵ'o'j, la ordon'o'j, la oni'dir'o'j, kiu'j tie'n antaŭ'e al'ven'is — dum Jano ĝu'is si'a'j'n liber'hor'o'j'n kun Ĝoja — apenaŭ ne kaŭz'is revoluci'o'n. Kiel Jano sukces'is fin'i si'a'n raport'o'n, tio'n neni'u pov'os dir'i: mirakl'o'j'n oni ne klar'ig'as. Sed li rest'is long'e babil'ant'e kun la koleg'o'j pri la last'a'j event'o'j, antaŭ ol re'pel'i si'n hejm'e'n, ĝis'naŭz'e sen'kuraĝ'ig'it'a.

“Mi frenez'iĝ'os,” li sput'is, mal'ferm'ant'e la pord'o'n.

“Natur'e,” Ĝoja sen'pens'e koment'is. Ŝi est'is kudr'ant'a, kaj, koncentr'ant'e la atent'o'n al si'a labor'o, ŝi ne turn'is la rigard'o'n al li, kiam li en'ir'is, kio mal'help'is ŝi'n konstat'i li'a'n furioz'a'n esprim'o'n. Li'a'j'n vort'o'j'n ŝi aŭd'is sen mir'o. Ŝi kon'is li'n. En ĉiu enket'o prezent'iĝ'is moment'o, kiam li anonc'is, ke li nepr'e perd'os definitiv'e la saĝ'o'n.

“Kio'n oni ĉi-foj'e far'is al vi?” ŝi demand'is pli afabl'e. Nur tiam ŝi percept'is, laŭ li'a vizaĝ'o, ke iu kvazaŭ for'ŝtel'is de li la tut'a'n em'o'n plu aktiv'i. Grumbl'e, mal'varm'koler'e, li respond'aĉ'is:

“Est'as absolut'e ne'kred'ebl'e. Ni enket'as, ni ŝvit'as, ni far'as fort'o'streĉ'o'j'n, kaj kiam ni ĵus solv'is la mister'o'n, kaj justic'o pov'us komenc'i si'a'n task'o'n, jen alt'a'j instanc'o'j mal'far'as ni'a'n tut'a'n labor'o'n.”

“Alt'a'j instanc'o'j, ĉu?”

“Jes. Diplomati'a'j konsider'o'j, ili dir'as. Kaj ankaŭ ekonomi'a'j. Imag'u, ke la ambasador'o de iu for'perd'it'a emir'land'et'o inter'ven'is ĉe la koncern'a ministr'o, tuj kiam li ek'sci'is, ke ni arest'is Jug'a'n, por ke tiu'n oni liber'ig'u! Nun, tiu ambasador'o asert'as, ke ĉiu'monat'e je plen'lun'a nokt'o, Ĝim trov'iĝ'is en li'a hejm'o.”

Ĝoja ek'trem'is, io tre mal'varm'a tra'glit'is ŝi'a'n spin'o'n. Pri la afer'o ŝi ja sci'is pli ol Jano pov'is diven'i.

“Ĉiu'monat'e je plen'lun'a nokt'o?” ŝi ripet'is mir'e. “Kio'n diabl'e li far'is tie?”

“Am'o'n. Aŭ pli ĝust'e seks'um'o'n. Almenaŭ, tio est'as ni'a dedukt'o, ĉar oficial'e, li nur est'is amik'e invit'at'a. Ĉia'okaz'e tiu diplomat'o el Zob-el..., nu, mi forges'is la nom'o'n, de tiu et'a emir'uj'o, est'as kon'at'a sam'seks'em'ul'o. Ŝajn'as, ke li en'am'iĝ'is al Ĝim kaj ĝu'as li'a'j'n serv'o'j'n, laŭ'dir'e, ĉiu'monat'e, kiam la lun'o plen'as. Tio'n dir'is, ne'oficial'e, la advokat'o de Ĝim Juga, kiu'n tiu moŝt'o mem propon'is al la arest'it'o.”

“Unu'foj'e monat'e! Ne'kred'ebl'as. Kiel li klar'ig'as tiu'n strang'a'n regul'ec'o'n?”

“Li asert'as, ke li kon'at'iĝ'is kun Ĝim dum plen'lun'a nokt'o, kaj hav'as i'a'n superstiĉ'o'n, kiu ig'as li'n invit'i Jug'a'n je tiu'j dat'o'j.”

“Sed... Kio'n dir'as Ĝim?”

“Li ĝis nun rifuz'is koment'i la afer'o'n. Li montr'iĝ'as eg'e embaras'it'a. Li plu asert'as, ke li est'as sen'kulp'a, kaj ke tio'n li ne bezon'as pruv'i. Neni'u civit'an'o dev'as pruv'i si'a'n sen'kulp'ec'o'n, li ripet'as, kaj li prav'as, el jur'a vid'punkt'o. Eĉ se tiu si'n'ten'o ne est'as ver'e efik'a, fin'fin'e.”

“Mi pov'us atest'i, ke la ambasador'o mensog'as,” Ĝoja flustr'is, pens'em'a.

Jano rigard'is ŝi'n ne'kompren'e.

“Vi, ĉu ver'e? Ĉu mi bon'e aŭd'is? Aŭ ĉu mi est'as tiel lac'a, ke mi'a cerb'o mis'funkci'as?”

Ĝoja mord'is al si la lip'o'n, ek'konsci'ant'e, ke ŝi preskaŭ perfid'is profesi'a'n sekret'o'n. Ŝi ne sci'is cert'e, kiu'j est'as ŝi'a'j rajt'o'j kaj dev'o'j, laŭ'jur'e, se tem'as pri murd'o, sed ŝi decid'is ĉia'okaz'e pri'silent'i la afer'o'n. Ŝi ne pov'us al'las'i, ke hom'o, kiu konfid'is sekret'o'n al ŝi, perd'u pro ŝi la liber'ec'o'n, eĉ se li est'as kulp'a. Help'is ŝi'n decid'i la fakt'o, ke al li'a kulp'ec'o ŝi mal'pli kaj mal'pli kred'is.

“Vi mis'aŭd'is, Jano,” ŝi dir'is per tre strang'a voĉ'o, kiu send'is la edz'o'n al profund'eg'o'j de perpleks'o. Ĝust'e en hor'o, kiam li bezon'us plej firm'a'n apog'o'n de si'a edz'in'o, ĝust'e tiam ŝi re'komenc'is kondut'i laŭ manier'o incit'e ne'kompren'ebl'a.

Ambaŭ silent'is. Jano pens'is pri Ĝoja. Ĝoja pens'is pri la fakt'o, ke ŝi ne pov'us atest'i pri la konfes'o de Ĝim al ŝi rilat'e la ambasador'o'n. Eĉ se la profesi'a sekret'o ne plu aplik'iĝ'as, kiam tem'as pri murd'o — kio'n ŝi dev'os kontrol'i, ceter'e — kaj eĉ se ŝi ŝanĝ'us si'a'n decid'o'n silent'i, est'us facil'e al la advokat'o de Ĝim, antaŭ la pri'krim'a tribunal'o, neni'ig'i ŝi'a'n atest'o'n sub'strek'ant'e, ke ŝi est'as edz'in'o de polic'an'o implik'it'a en la afer'o, kaj ke ĉio, kio'n ŝi dir'as, ebl'e cel'as help'i la edz'o'n. Est'us pli facil'e dub'ig'i pri ŝi'a ver'em'o ol pri tiu de la moŝt'o arab'a.

“Pri kio vi pens'as?” Jano sci'vol'is.

“Pri la tribunal'o. Mi bild'ig'is al mi la proces'o'n pri Ĝim. Mi vid'is li'n akuz'it'e de la prokuror'o, kaj mi'n atest'ant'a...”

“Ankaŭ mi pens'is pri tio. Ĉu ne mir'ind'e, kiel oft'e ni'a'j pens'o'j dis'volv'iĝ'as simil'voj'e?” Li prefer'is ne dir'i, ke li sufer'e pens'is, fakt'e, pri ŝi'a'j ne'kompren'ebl'a'j re'ag'o'j.

“Kaj vi, Jano, kio'n vi imag'is rilat'e al tiu pri'murd'a tribunal'o?”

“Mi vid'is si'n'sekv'ant'ar'o'n da arab'o'j, ripet'ant'a'j mal'sam'vort'e ekzakt'e sam'a'n atest'o'n, plej impres'e por ĉiu'j ĉe'est'ant'o'j. Tiu'n ide'o'n mi kun'pren'is el la ofic'ej'o. Ŝajn'as, ke la jur'ist'o'j en la prokuror'ej'o est'as furioz'a'j, ĉar nun ili front'as al atest'o'j de la diplomat'o, de li'a sekretari'o, de li'a ŝofor'o, de li'a ĉef'serv'ist'o kaj de mi-ne-sci'as-kiom da arab'o'j, kiu'j unu'voĉ'e proklam'as, ke Ĝim ĉe'est'is je ĉiu plen'lun'a nokt'o. Imag'u, kiel prezent'iĝ'os la kaz'o antaŭ la ĵuri'o, kiam unu arab'a atest'ant'o post la ali'a ven'os kaj ĵur'os, ke Ĝim trov'iĝ'is kun la moŝt'o! Ĉu la prokuror'o sukces'os konvink'i, ke ĉiu'j tiu'j nur obe'as la mastr'o'n? Ĉu li pov'us eĉ prov'i tio'n dir'i sen kaŭz'i serioz'a'n diplomati'a'n incident'o'n?”

“Vi prav'as.”

“Tiu last'a komplik'aĵ'o komplet'e el'ĉerp'is mi'a'j'n fort'o'j'n. Mi star'ig'as al mi tiom da ne'solv'ebl'a'j demand'o'j! Kio'n signif'as la kondut'o de tiu ambasador'o? Kial kaj kiel Ĝim kon'at'iĝ'is kun vir'o el tut'e ali'a medi'o, kun status'o diplomat'a? Ĉu est'as en la afer'o io tut'e ali'a ol la seks'a'j krim'o'j, pri kiu'j ni enket'is? Iu suspekt'ind'a flank'o, pri kiu ni tut'e ne pens'is? Kaj kial Ĝim ne tuj jes'is al la sav'a'j vort'o'j de la arab'o?”

“Ĉu li'a embaras'o ne pov'us font'i el tio, ke li ne em'as konfes'i si'a'n sam'seks'em'o'n? Ni'a soci'o tut'e ne est'as toler'em'a por tiu'j hom'o'j, kaj ebl'e li hav'as kondiĉ'it'a'n defend'refleks'o'n tre'eg'e fort'a'n pri tiu aspekt'o de si'a viv'o.”

“Fakt'e, ni sci'as, ke li ne est'as sam'seks'em'a. La enket'o pri li konduk'is ni'n al iu prostitu'it'in'o, kun kiu li kelk'foj'e rilat'is. Ankaŭ ŝi en'am'iĝ'is al li. Ŝajn'as, ke ĉiu'j, vir'o'j kaj vir'in'o'j, en'am'iĝ'as al tiu krim'ul'o.”

Ĝoja glut'is saliv'o'n. Ŝi memor'is, ke ŝi ne tiom mal'proksim'is de simil'a tra'viv'aĵ'o. Ĝim ver'e est'is vir'o potenc'e am'vek'a.

“Kio'n ŝi dir'is pri li?”

“Ŝi plor'is. Ŝi dir'is, ke li cert'e ne est'as kulp'a, ke ŝi neniam vid'is vir'o'n kun tiel delikat'a'j sent'o'j, ke li tut'e ne est'as ego'ism'a aŭ sad'ism'a, nur terur'e sufer'as pro mank'o de taŭg'a'j kun'ul'in'o'j. Ŝi mem eg'e ŝat'us akcept'i li'n en si'n, sed tut'e simpl'e ne pov'as pro tim'o vund'iĝ'i.”

“Ke li rilat'as seks'e kun vir'in'o'j, tio ne pruv'as, ke li ne ĝu'ig'as sam'seks'ul'o'j'n. Ebl'e li tio'n far'as por mon'o. Aŭ ebl'e, kiel dir'as la mar'ist'o'j, li funkci'as jen vapor'e jen vel'e. Ĉu tiu vir'in'o konvink'is vi'n, ke Ĝim ne murd'is?”

“Tut'e ne. Ŝi efektiv'e parol'is, mi'a'opini'e tut'e sincer'e, pri li'a'j delikat'a'j sent'o'j, sed ŝi spontan'e menci'is ankaŭ, ke ŝi tim'is li'n, kiam li prem'is ŝi'n al si. Ŝi tim'is, ke li ne rezist'os la dezir'o'n penetr'i ŝi'n, kaj ŝi'n difekt'os. Ŝi dir'is, ke laŭ ŝi'a impres'o, li dev'is mobiliz'i preskaŭ super'hom'a'n vol'fort'o'n por ŝi'n for'puŝ'i, tiom li'a'j okul'o'j montr'is intens'a'n dezir'o'n; ŝi eĉ uz'is la vort'o'j'n ‘best'a esprim'o’. Post'e, ŝi konsci'is, ke ŝi'a manier'o parol'i kre'as mal'bon'a'n impres'o'n pri li, kaj komplet'e ŝanĝ'is ĝi'n. Ŝi ek'dir'is, ke ŝi neniam parol'is tiu'senc'e, ke ni mis'interpret'is pro ni'a'j antaŭ'juĝ'o'j. Sed mi aŭd'is ŝi'n propr'a'orel'e. Mi ne erar'is. Laŭ mi'a opini'o, ŝi iom tim'as li'n, kaj li'n tre am'as. Ŝi'a'j respond'o'j traduk'as tiu'n sent'o'konflikt'o'n.”

“Kia ekster'ordinar'a afer'o! Ek'de la komenc'o, ĉio est'as mal'sam'a, ol ĉe kutim'a'j kaz'o'j, ĉu ne?”

“Jes. Kaj mi ankoraŭ ne dir'is la plej ne'kred'ebl'a'n!”

“Ĉu ver'e est'as io pli?”

“Jes, sed vi neniam imag'us, kio.”

“Kio do?”

“Mi dir'is, ĉu ne?, ke la hom'o'j en la prokuror'ej'o est'as en furioz'a frenez'a stat'o. Ili ricev'is instrukci'o'n de la ministr'o nepr'e liber'ig'i Jug'a'n.”

“Jes. Vi tio'n dir'is. Mi mir'is pri la ministr'a inter'ven'o. Kio'n ili far'os? Ĉu ili risk'os mal'obe'i?”

“Ili decid'is prokrast'i kiel ebl'e plej long'e la afer'o'n, sed ne sci'as, kiel ili fin'e el'turn'iĝ'os. Ĉio pov'us fin'iĝ'i per grandioz'a politik'a skandal'o.”

“Sed kial la ministr'o...?”

“Laŭ mi'a'j inform'o'j, tiu arab'a ambasador'o, kiu inter'ven'is ĉe li, est'as tre'eg'e riĉ'a. Iel la prokuror'ej'o ek'sci'is, ke li promes'is al la ministr'o unu el si'a'j naft'o'font'o'j, se Ĝim liber'iĝ'os!”

“Ne'kred'ebl'e! Kaj la ministr'o...”

“... akcept'is. Ĉu ne bel'e?”

13

La inform'o, ke oni efektiv'e arest'is la seks'mani'ul'o'n, kaŭz'is ĉe mult'a'j bel'a'j, mal'alt'kresk'a'j knab'in'o'j agrabl'a'n sen'pez'iĝ'o'n. Nun ili pov'os de'nov'e am'ind'um'i sen'tim'e kun ĉarm'ul'o'j ne'kon'at'a'j. Kiel, ekzempl'e, far'is ĉi-vesper'e Nhan*.

Dum la tut'a vesper'o, Nhan trov'is si'a'n kun'ul'o'n plen'a je ĉarm'o. Plaĉ'vizaĝ'a kaj bel'korp'a, li dis'ĵet'is sprit'o'n mal'avar'e, kaj, kvankam ŝi sci'is, kio'n tia'j fraz'o'j valor'as el vir'o, kiu dezir'as vir'in'o'n, tamen tre agrabl'is la flat'a'j vort'o'j pri ŝi'a sen'kompar'a azi'a bel'ec'o, pri la sen'simil'a svelt'ec'o de ŝi'a figur'o, pri la sen'rival'a log'o de ŝi'a'j lip'o'j.

Sed nun, kiam ili nud'e kuŝ'is sur la lit'o, dolĉ'e pri'lum'at'a de la plen'lun'o, ŝi si'n demand'is, ĉu ŝi ag'is prav'e invit'ant'e li'n al si'a apartament'o. De kelk'a'j minut'o'j, ja, li'a'j okul'o'j al'pren'is strang'a'n, tim'ind'a'n re'bril'o'n.

Kiam li'a'j man'o'j ferm'iĝ'is ĉirkaŭ ŝi'a kol'o, ŝi'a nebul'a suspekt'o far'iĝ'is subit'e evident'o tre'eg'e akr'a. Li est'as danĝer'a seks'mani'ul'o, ebl'e eĉ tiu, kiu krim'is antaŭ'e. Ebl'e la polic'o erar'is. Ŝi rapid'e en'spir'is pulm'o'plen'o'n da aer'o. Aŭ ĉu est'us nur lud'o? Unu rigard'o al li'a'j okul'o'j sufiĉ'is, por cert'ig'i, ke ne. Ili est'is ali'mond'a'j. Kaj li'a gest'o tut'e ne est'is lud'a, sed perfekt'e laŭ'cel'a ek'strangol'o. Frenez'e, kun frenez'a silent'o, li prem'is pli kaj pli.

Fakt'e, li grav'e erar'is. Kiel li pov'us sci'i, ke en la trib'o de Nhan, ie en la vjetnami'a'j mont'o'j, oni instru'as jam al infan'o'j kiel masaĝ'i kaj ekzerc'i la kol'muskol'o'j'n, por eg'e dis'volv'i ili'a'n fort'o'n? Tiu'n kutim'o'n Nhan, malgraŭ la mult'a'j komplik'a'j aventur'o'j, kiu'j konduk'is ŝi'n al Eŭrop'o, neniam perd'is. Krom'e, ŝi tra'viv'is tro da mort'graved'a'j situaci'o'j por panik'i nun, en la propr'a apartament'o, nur pro la sad'ism'o de tiu jun'a vir'o, kies fizik'a fort'o ne est'is tiel impon'a, se juĝ'i laŭ li'a nud'a korp'o.

“Li lac'iĝ'os antaŭ ol mi,” dir'is al si Nhan, dum la sam'lit'ul'o prem'is kaj prem'is la kol'o'n, kaj ŝi streĉ'is kaj streĉ'is ties muskol'o'j'n.

Ŝi sukces'is liber'ig'i unu el si'a'j man'o'j, kiu'j'n li ten'is kapt'it'a'j sub si, kaj per abrupt'a bat'o ŝi sukces'is bat'i je tre preciz'a lok'o li'a'n skrot'o'n. Li ek'blek'is dolor'e. Profit'ant'e, ke li tiel perd'as aer'o'n util'a'n por barakt'i, ŝi, per mov'o de la lumb'o'j, krur'o'j kaj ventr'o, ig'is li'n fal'i el'lit'e'n. Tiam, ŝi'a hak'a man'plat'o cel'is li'a'n nuk'o'n kaj ĝust'e traf'is. Li sen'konsci'iĝ'is.

Gard'e observ'ant'e, ŝi paŝ'is al la mal'ferm'it'a fenestr'o kaj ripet'e plen'ig'is si'a'j'n pulm'o'j'n ĝis'fund'e, re'ten'ant'e en ili la aer'o'n, antaŭ ol el'spir'i. Nur tiam ŝi telefon'is al la polic'o.

“Mi est'as impres'it'a,” Karal dir'is, kiam ŝi ek'sid'is en la seĝ'o'n vid-al-vid'a'n.

Ŝi rid'et'is.

“Nu, mi est'as cert'a, ke sol'a li ne pov'is mort'ig'e strangol'i si'a'j'n viktim'o'j'n.”

“Sol'a? Kio'n vi vol'as dir'i? Ĉu help'is li'n kun'kulp'ul'o?”

“Jes: vir'in'a panik'o. Se ili ne panik'us, kaj ne perd'us tiel si'a'n rezist'pov'o'n kaj si'a'j'n rezerv'o'j'n de aer'o, li neniam sukces'us ili'n strangol'i, li ne est'as sufiĉ'e fort'a.”

“Vi prav'as part'e, sed part'e mal'prav'as,” respond'is Karal. “Li ĉiam elekt'is special'e mal'grand'a'j'n kaj mal'fort'a'j'n vir'in'o'j'n. Vi'a'j pulm'a en'hav'ec'o kaj muskol'a fort'o cert'e est'as mult'e pli grand'a'j ol ĉe la ali'a'j knab'in'o'j, kiu'j'n li atak'is. Li elekt'is vi'n nur, ĉar tio tut'e ne vid'iĝ'as per supr'aĵ'a rigard'o. Sed vi prav'as pri tio, ke en vi'a sav'o grand'a'n rol'o'n lud'is vi'a kapabl'o super'i la tim'o'n, kaj vi'a ne'fleks'ebl'a vol'o rezist'i. Plus kelk'a'j sci'o'j lukt'fak'a'j, ŝajn'as al mi.”

“Nu, mi lern'is defend'i mi'n,” ŝi dir'is rid'et'e.

Li pren'is not'libr'o'n kaj komenc'is skrib'i la depozici'o'n.

14

Est'is io simil'a inter Harold'o Gajer’, la jun'ul'o, kiu atak'is Nhan, kaj Ĝim Juga. Li est'is mal'pli alt'a ol Ĝim, mal'pli fort'a ankaŭ, sed la okul'o'j, la har'o'j, la menton'o est'is sam'model'a'j. Kaj simil'a est'is ankaŭ la ĉarm'o.

Por la polic'o est'is humil'ig'e dev'i liber'ig'i Jug'a'n. “Ekster'norm'a renkont'iĝ'o de koincid'a'j detal'o'j,” ili klar'ig'is. Sed tio montr'is, kiel mal'ĝust'a foj'foj'e scienc'a polic'teknik'o pov'as est'i. Oni kompren'ebl'e analiz'is la sang'o'n kaj la pub'har'o'j'n de tiu ali'a jun'ul'o, kapt'it'a ĉe l’freŝ'a far'o: ili prezent'is la sam'a'j'n karakteriz'o'j'n kiel tiu'j de Ĝim. Humil'ig'a, ver'dir'e, ne facil'e akcept'ebl'a konstat'o pri mal'prav'o.

Kaj nun tiu jun'ul'o sid'is sub pri'demand'ad'o, kaj obstin'e mut'is. Se la polic'o nur imag'us, kio okaz'as en li'a cerb'o!

“Kial vi ili'n strangol'is?” la stult'a polic'an'o demand'is. Sed li est'is pli fort'a. Li ne respond'os. Li nur pens'is: “Kompren'ebl'e mi dev'is strangol'i ili'n, ili est'ig'is en mi pek'a'j'n dezir'o'j'n. Ili dev'ig'is mi'n mal'pur'ig'i mi'a'n anim'o'n. Sub si'a et'a, svelt'a korp'o, ili est'is la Mal'bon'o.”

“Sed kial vi... en'per'fort'is en ili'n tiu'n long'a'n, dik'a'n objekt'o'n?”

La polic'o ja trov'is ĉe la arest'it'o spec'o'n de art'e'far'it'a falus'o el rigid'a plast'a material'o. Ĝi konsist'is el part'o'j, kiu'j pov'is en'glit'i unu en la ali'a'n, tiel ke, por port'iĝ'i, ĝi ne est'is pli long'a ol polic'a klab'o, dum en funkci'a pozici'o ĝi long'is pli mal'pli 50 centi'metr'o'j'n.

Ruz'a esprim'o aper'is sur li'a vizaĝ'o. Sed li dir'is neni'o'n, kaj neni'o'n li dir'os. Li nur memor'is.

Kiom aĝ'a li est'is? Ĉu dek'ses'jar'a? Li re'vid'as si'n, en tiu arb'ar'o. Kiom li ŝat'is grimp'i sur la arb'o'j'n, sur la arb'o'j! Tio est'is li'a teritori'o, li'a rifuĝ'ej'o, por rev'i sol'a, aŭ leg'i. Kiel preciz'e li re'vid'as tiu'n tag'o'n!

Li sid'as sur mal'alt'a branĉ'o, kaj jen al'ven'as Ĝim, Ĝim Juga, la sam'vilaĝ'an'o. Ĝim ne pov'as vid'i si'a'n sam'aĝ'ul'o'n, kaŝ'it'a'n en la foli'o'j. Li rigard'as ĉirkaŭ'e'n, kvazaŭ por cert'iĝ'i, ke ĉe'est'as neni'u. Sekur'ig'it'a de la komplet'a silent'o, li el'ig'as si'a'n kac'o'n, vid'ebl'e nur por urin'i.

Jen li komenc'as ĝi'n masaĝ'i. Fascin'a vid'aĵ'o, absolut'e fascin'a. Ĉar li'a organ'o far'iĝ'as tiel long'a, long'a! Kaj dik'a! Ver'a palis'o ĝi est'as, ne penis'o. Ĉu ebl'us for'turn'i la okul'o'j'n? Kaj daŭr'e, mal'rapid'e, kiel konscienc'a meti'ist'o, li masaĝ'as. Iom post iom, li'a'j mov'o'j akcel'iĝ'as, ĝis fin'e ili al'pren'as furioz'a'n ritm'o'n. Kaj jen okaz'as la eksplod'o.

Kiel tiu'j polic'an'o'j pov'us kompren'i? La gejser'o skand'e funkci'is dum almenaŭ 10 minut'o'j, kraĉ'ant'e si'a'j'n gen'o'j'n ĝis distanc'o de 20 metr'o'j, sur'verŝ'ant'e la ter'o'n, la foli'o'j'n, la branĉ'o'j'n, kaj mil'o'j'n da insekt'o'j, en ne'kred'ebl'a pra'a fekund-rit'o.

Kiu hom'o pov'us kompren'i la efik'o'n de tia spekt'ad'o? Tia scen'o ne forges'iĝ'as, ĝi ne al'las'as forges'o'n, ĝi re'ven'as nokt'o'n post nokt'o en sonĝ'o'j, en prem'a'j, angor'a'j sonĝ'o'j. Ĝi ig'as frenez'a.

Neni'u, ĉef'e polic'an'o, pov'us kompren'i la kult'o'n: kiam li skulpt'is el lign'o la unu'a'n re'produkt'aĵ'o'n de la ĝima falus'o, kaj ĉiu'tag'e ador'klin'iĝ'is antaŭ ĝi. Est'is bon'a ide'o: ek'de tiu tag'o, la angor'sonĝ'o'j ĉes'is. Li port'is flor'o'j'n al tiu altar'o kaj brul'ig'is kandel'o'j'n aŭ incens'baston'et'o'j'n apud ĝi. Tiu'epok'e jam li'a patr'in'o mort'is, kaj patr'o'n li neniam hav'is. Viv'ten'ant'e si'n kiel labor'ist'o, li loĝ'is sol'a, kaj trov'is eg'a'n konsol'o'n en la kult'o.

“Kial? Kial? Kial?” demand'is la polic'an'o'j.

Stult'a'j obstin'ul'o'j! Li ne respond'os, ĉar respond'i li ne pov'us. Kial parol'i al hom'o'j, kiu'j ĉia'okaz'e ne pov'os kompren'i?

“Kial tiu'j'n vir'in'o'j'n?” ili demand'as.

Plu silent'a, li prezent'as al ili nur si'a'n rev'kapt'it'a'n esprim'o'n, kun sfinks'a rid'et'o. Vir'in'o'j, ĉu?

Li memor'as la unu'a'n. Ŝi est'is bel'a, gaj'a, kaj pli vid'ebl'e plaĉ'is al ŝi. Li ne est'us imag'int'a antaŭ'e, ke est'as tiel facil'e ven'ig'i ŝi'n al si'a loĝ'ej'o. Ili drink'is, drink'is. Sed alkohol'aĵ'o ŝajn'e ig'is ŝi'n pli kaj pli postul'em'a. Kaj super'ec'a.

“Nur tio'n vi hav'as!” ŝi dir'is ironi'e, pren'ant'e en si'a'n man'o'n li'a'n vir'a'n il'et'o'n. Tia'j rimark'o'j pli kaj pli ig'is li'n perd'i si'a'n mem'cert'ec'o'n. Li apenaŭ est'is en ŝi, jam li'a sem'o ŝpruc'is, kaj ŝi mok'is li'n plu.

Tiu'j insult'a'j dir'o'j ŝi'a'j est'is ne'akcept'ebl'a'j. Tial li montr'is al ŝi, ke li hav'as pli. Li pren'is la di'o'n falus'o'n de sur ties altar'o kaj ĝu'e per'fort'is la freŝ'mort'a'n korp'o'n per ĝi.

“Kial? Kiel? Kio'n?” demand'is la polic'an'o'j.

Li ne respond'os. Ili eĉ ne sci'as pri tiu unu'a. Li sukces'is for'port'i la kadavr'o'n al la aŭt'et'o, kiu'n li ĵus akir'is de amik'o ŝtel'ist'o. Neni'u vid'is li'n. Kaj post'e li ĵet'is ĝi'n en la river'o'n. Oni ankoraŭ ne trov'is ĝi'n, kaj la polic'o cert'e imag'as, ke kiel cent'o'j da jun'ul'in'o'j, ŝi i'e'n for'kur'is kaj foj'e re'aper'os.

Post tiu...

Pas'is plur'a'j monat'o'j, kaj fin'e li el'pens'is kaj fabrik'is la redukt'ebl'a'n plast'a'n falus'o'n, kiu'n li pov'is kun'port'i en'poŝ'e. Tiel li hav'ig'is al si unu vir'in'o'n ĉiu'monat'e. La uz'o de tiu gigant'a falus'o pens'ig'is li'n pri Ĝim. Li eĉ ĝu'e esper'is, ke tiu'n oni suspekt'os. Ja kial oni las'as liber'a tia'n monstr'o'n? Ul'o'j'n kun tia organ'o oni dev'us en'ŝlos'i, aŭ almenaŭ kastr'i.

“Kial? Kiam? Kiu'n?” la polic'o demand'as.

Li ne respond'as. Li ne respond'os. Sur la ekran'o de li'a mens'o re'pas'as la film'o de li'a'j hero'aĵ'o'j. La blond'a iom vulgar'a, la brun'har'a de la kin'ej'o, la ali'a'j. La polic'o ne kompren'os, tial prefer'ind'as silent'i. Li hav'as pur'a'n konscienc'o'n. Li far'is nur si'a'n dev'o'n. Ĉiu'foj'e post kiam li definitiv'e for'pas'ig'is unu el tiu'j mal'dec'ul'in'o'j, kiu'j tiel facil'e konsent'as kuŝ'i kun vir'o, ĉiu'foj'e post'e li konstat'is, ke li'a seks'um'il'o grand'iĝ'is. Baldaŭ — kial ne esper'i? — ebl'e ĝi far'iĝ'os kiel la di'o mem.

Antaŭ la konstern'it'a'j polic'an'o'j, kiu'j parol'is plu, li ne'aŭd'ant'e mal'zip'is si'a'n pantalon'o'n, el'ig'is la pend'aĵ'et'o'n, kaj komenc'is ĝi'n kares'i star'ig'e.

*

“Nov'aĵ'o interes'os vi'n,” Jano ĝoj'e dir'is al si'a edz'in'o.

“Ĉu ver'e?”

“Jes. Ni kompren'as la mister'o'n de la simil'ec'o inter la laboratori'a'j rezult'o'j pri la du arest'it'o'j, la ĝust'a kaj la mal'ĝust'a.”

“Ĉu est'is kun'kulp'ul'o en la laboratori'o, kiu intenc'e fuŝ'is...?”

“Ne. Kiel komplik'a'n ide'o'n vi ek'hav'is! Est'as mult'e pli simpl'e. Ni rimark'is, laŭ la ident'ig'a'j paper'o'j, ke ambaŭ vir'o'j de'ven'as de la sam'a vilaĝ'o, kaj ni enket'is tie. Montr'iĝ'is, ke Harold'o Gajer’, la ver'a krim'ul'o, est'as du'on'frat'o de Ĝim Juga. Sed nek unu nek la ali'a tio'n sci'is. Harold'o est'is eduk'it'a kiel sen'patr'a knab'o kaj li'a patr'in'o neniam dir'is la ver'o'n al li. Kvankam mult'a'j vilaĝ'an'o'j la afer'o'n suspekt'as, tre mal'mult'a'j hav'as cert'ec'o'n.”

“Ebl'e Harold'o tio'n diven'is. Ebl'e li pro tio mal'am'is kaj ĵaluz'is si'a'n du'on'frat'o'n, kiu viv'is en pli bon'a'j famili'a'j cirkonstanc'o'j ol li. Tio eĉ pov'us klar'ig'i la uz'o'n de la strang'a art'e'far'it'a falus'o, tiel simil'a al la ver'a de Ĝim.”

“Sed tio implic'us, ke li vid'is Jug'a'n en erekt'a stat'o!”

“Nu, ĉu tio est'us ver'e ne'probabl'a? Mult'a'j adolesk'ant'o'j lud'as kun'e je seks'a'j lud'o'j, ĉu ne? Ebl'e foj'e li ĝi'n vid'is... Sed tio ne solv'as mi'a'n problem'o'n rilat'e al Ĝim.”

“Kiu'n problem'o'n?”

“Jano! Ĉu por vi la viv'o ĉes'as ekzist'i post kiam enket'o fin'iĝ'is? Mi'n turment'as la demand'o, kiel help'i li'n viv'i kun tia organ'o, kiu mal'help'as plen'a'n seks'a'n ĝu'o'n. Li'a sort'o ne est'as envi'ind'a, kaj mi ŝat'us far'i i'o'n util'a'n por li.”

Sed pri tia'j problem'o'j Jano tut'e ne sent'is si'n kapabl'a.

15

La person'o, kiu plej help'is Ĝojan, kiam ŝi komenc'is labor'i kiel psikolog'o, est'is Prof. Arn'o Ketulen, sub kies kontrol'o ŝi pri'zorg'is si'a'j'n unu'a'j'n problem'ul'o'j'n. Ŝi konserv'is al li tre profund'a'n fid'o'n, kaj nun, kiam la kaz'o de Ĝim ig'is ŝi'n zorg'a, ŝi pens'is al li.

I'o'n ŝi ne atend'is: ke ŝi vid'os li'n en'lit'a.

“Mi baldaŭ mort'os,” li dir'is al ŝi, kaj ŝi mir'is pri li'a seren'ec'o. “Tial mi'n des pli ĝoj'ig'as re'vid'i vi'a'n lum'a'n vizaĝ'o'n.”

Ŝi raport'is pri Ĝim kaj li'a strang'a problem'o. Prof. Ketulen aŭskult'is pacienc'e, dolĉ'e kares'ant'e ŝi'a'n man'o'n.

“En ni'a profesi'o, ni oft'e renkont'as tia'j'n mur'kaz'o'j'n, ĉu ne?”

“Mur'kaz'o'j'n?”

“Jes, kaz'o'j'n, kiu'j est'as mur'o'j, aŭ pli ĝust'e en kiu'j ni trov'iĝ'as antaŭ mur'o, kiu'n ni ne pov'as tra'pas'i. Kaz'o'j'n, kiu'j star'as trans la lim'o de ni'a pov'o help'i. Tiu'j est'as la plej dolor'ig'a'j.”

Ŝi pens'is, ke ŝi'a kun'parol'ant'o per si mem prezent'as tia'n kaz'o'n, kaj tiu pens'o ne plaĉ'is al ŝi. Ŝi ne sci'is, kio'n dir'i.

“Mi pens'os pri vi, kaj pri tiu Ĝim,” li promes'is. “Se mi ek'hav'os ide'o'n pri solv'o, mi kompren'ebl'e ĝi'n tuj komunik'os al vi.”

Ŝi sent'is, ke li est'as tre lac'a, kaj kun kor'tuŝ'a kis'o li'n adiaŭ'is.

Ŝi ne pov'is diven'i, ke post apenaŭ du hor'o'j li mort'os.

Ver'ŝajn'e, kar'a leg'ant'o, vi vi'n demand'as, kial raport'i pri tiu okaz'aĵ'o? Pacienc'o'n! Vi baldaŭ kompren'os. Kaj sam'e pri la ĉi-sekv'a part'o, kies rilat'o'n al la tut'o ne evident'os al vi tuj.

*

Ilona viŝ'is al si la okul'o'j'n, dum singult'o'j plu spasm'e sku'is ŝi'a'n brust'o'n.

“Jes, vi prav'as,” ŝi simpl'e dir'is.

La monaĥ'in'estr'in'o kap'jes'is silent'e.

“Est'as pli bon'e tiel,” la estr'in'o fin'e dir'is. “Vi ne est'as adapt'it'a al monaĥ'in'a viv'o. Fin'fin'e, vi ven'is ĉi tie'n nur por solv'i vi'a'n problem'o'n pri vir'o'j, ĉu ne?”

“Jes,” Ilona respond'is mal'laŭt'e. “Mi esper'is, ke en monaĥ'in'ej'o mi forges'os ili'n, mi'a'n bezon'o'n je ili, sed al mi ne prosper'is.” Ŝi pens'is pri si'a soif'o al vir'o'j, kaj pri la fakt'o, ke neniam ŝi trov'os unu, kiu sukces'os kontent'ig'i ŝi'n. Ŝi pens'is ankaŭ pri si'a mis'proporci'a korp'o, kun la tro grand'a pelv'o, kiu mask'is al tiom da vir'o'j la fakt'o'n, ke mult'o en ŝi est'as real'e bel'a.

“Mi preĝ'os por vi,” promes'is la monaĥ'in'estr'in'o, kaj komfort'is Ilonan la pens'o, ke tut'e cert'e ŝi tio'n far'os. Ŝi tamen ne aŭdac'is dir'i, ke pri la efik'ec'o de tia ag'ad'o ŝi hav'is plej fort'a'n dub'o'n. Ŝi pren'lev'is la valiz'o'n, kaj el'ir'is.

16

“Plej mal'facil'e est'as adapt'iĝ'i,” dir'is rid'em'a voĉ'o.

Prof. Ketulen turn'is si'n. “Kiu vi est'as?”

La jun'ul'o, kiu star'is mal'antaŭ li, sid'iĝ'is. Li rid'et'is kor'varm'ig'e.

“Mi est'is komisi'it'a gvid'i vi'n. Mi'a nom'o est'as Gabriel’. Mi est'os vi'a instru'ant'o, la ul'o, kiu help'os vi'n adapt'iĝ'i al la viv'o post'ter'a. Kiel vi vid'os, ni mult'e help'as ni'n reciprok'e ĉi-mond'e.”

“Mi ne kapabl'as kutim'iĝ'i al la ide'o, ke mi mort'is,” rev'em'e koment'is la profesor'o. “Mi sent'as mi'n tiel... normal'a. Nur la for'est'o de fizik'a dolor'o...”

“Ĉiu el ni spert'as la sam'o'n, komenc'e. Tial util'as gvid'ist'o. Fakt'e, la plej bon'a manier'o akcel'i la adapt'iĝ'o'n est'as ek'labor'i tuj. Kio'n vi po...?”

“Labor'i?” Ketulen inter'romp'is. “Ĉu oni ĉi tie labor'as? Kiel sur'ter'e?”

“Ne tut'e kiel, ĉar ni'a korp'o ĉi tie est'as ali'spec'a, kaj ankaŭ mult'a'j ali'a'j faktor'o'j diferenc'as. Ni komenc'e ĉiam labor'as por la Ter'o, ĝeneral'e por individu'a'j ter'ul'o'j. Bedaŭr'ind'e, ne est'as ĉiam facil'e komunik'i kun ili, kio eg'e komplik'as ni'a'n labor'o'n, eĉ se ni pli oft'e sukces'as ili'n inspir'i ol ili imag'as.”

“Labor'i!” ĝem'spir'is Prof. Ketulen.

Ili rest'is long'a'n moment'o'n silent'e. Tre surpriz'it'e — dum li viv'is sur'ter'e, oni rakont'is al li tiom da mal'ver'aĵ'o'j pri la post'a viv'o, aŭ pri ties ne'ekzist'o! — Ketulen kontent'is, ke almenaŭ li ne dev'os labor'i por viv'i. Li ĝu'is la fakt'o'n hav'i korp'o'n, eĉ se li ĝi'n ne plen'e reg'is, kaj li sent'is kun plezur'o, ke tiu ne postul'os viv'kondiĉ'o'j'n simil'a'j'n al la ter'a'j.

“Strang'e,” li re'parol'is post minut'o, “kiam vi menci'is labor'o'n, mi unu'e sent'is mi'n tiel lac'a, ke mi hav'is la impres'o'n, kvazaŭ mi de'fal'us el ia alt'a esper'o, ver'dir'e tut'e ne'raci'a, ke ĉi-mond'e oni ne labor'as. Sed nun, ju pli mi pens'as pri tiu ide'o, des pli ĝi plaĉ'as al mi. Mi konsci'iĝ'as, ke mi tim'is enu'i. Oni ankaŭ dir'as sur'ter'e, ke temp'o ne plu ekzist'as post'mort'e (se en'tut'e ni plu viv'as), kaj mi ĝoj'as konstat'i, ke, kvankam mal'sam'a, ĝi tamen plu sent'iĝ'as. Tiu'j dir'o'j pri etern'ec'o est'as fakt'e plej for'puŝ'a'j. Sed kia'n labor'o'n mi far'u?”

“En vi'a nun'a stadi'o, vi'a labor'o pov'as nur est'i help'i al la sur'ter'ul'o'j. Vi'a ne'sci'o pri ni'a viv'o ĉi tie est'as tro ampleks'a, por ke vi pov'u far'i i'o'n ali'a'n. Cert'e trov'iĝ'as sur Ter'o person'o'j, kiu'j'n vi ŝat'us help'i, ĉu ne?”

Pens'o pri Ĝoja Karal invad'is la mens'o'n de la bon'a profesor'o. Kial ne ek'labor'i tuj help'e al ŝi, kaj do al tiu Ĝim? Li rakont'is la afer'o'n.

“Interes'e, interes'e,” aprob'is Gabriel’. “Sed kiel do ni pov'us solv'i tia'n problem'o'n?”

“Mi tim'as, ke ĝi ne est'as solv'ebl'a, kaj tio eg'e ĉagren'as mi'n,” respond'is la profesor'o, kies freŝ'e ricev'it'a lum'korp'o al'pren'is pli griz'a'n nuanc'o'n. “Tiu vir'o neniam trov'os ver'a'n seks'a'n kontent'iĝ'o'n. Ĉu ni inspir'u li'n pacienc'i?”

“Ne, ne. Dev'as ekzist'i ali'a solv'o. Kial pens'i, ke li neniam seks'e kontent'iĝ'os?”

“Ĉar si'n man'fleg'i ne kontent'ig'as li'n plen'e, nek est'i kares'at'a de vir'in'o; li bezon'us i'o'n ne'ekzist'ant'a'n: knab'in'o'n adapt'it'a'n al li'a el'norm'a long'ec'o.”

“Prav'e, prav'e! Nu, tie kuŝ'as ebl'ec'o, ĉu ne? Ven'u kun mi. Mi montr'os al vi la afiŝ'tabul'o'n.”

La ĝarden'o'n, kie'n ili ir'is, neni'u lingv'o ter'a pov'us pri'skrib'i. Nek la “afiŝ'tabul'o'n” — aŭ komput'il'o'n — sur kiu ord'iĝ'is la mesaĝ'o'j el la Ter'o, oft'e send'it'a'j sub form'o'j de preĝ'o'j, trans'form'it'a'j al flor'o'j miliard'spec'a'j, kiu'j'n bird'o'j, papili'o'j kaj ali'a'j graci'a'j est'aĵ'o'j melodi'e pri'zorg'is.

Inter la mesaĝ'o'j trov'iĝ'is la preĝ'o de monaĥ'in'estr'in'o rilat'e vir'in'o'n nom'at'a'n Ilona, kiu ĵus for'ir'is el monaĥ'in'a prov'period'o, ĉar...

“Ĉu vi vid'as? Est'is stult'e mal'esper'i.”

“Sed kio'n ni far'u nun?”

“Nun, ni dev'as send'i al ili ide'o'j'n. Ambaŭ est'as fund'fund'e bon'a'j hom'o'j, do ambaŭ ver'ŝajn'e est'as ricev'em'a'j. Ili ne sci'os, ke la ide'o'j'n send'as ni, sed tio ne grav'as. Ni ĉi tie, inter'ali'e, lern'as ankaŭ modest'ec'o'n. Ni'a help'o est'as ĉiam plej'plej diskret'a, tiel ke la ter'an'o'j ĝeneral'e nom'as ĝi'n ‘koincid'o’!”

Tiel okaz'is, ke...

17

... Ilona ir'is staci'dom'e'n. Fakt'e, ŝi ne sci'is, kio'n far'i. Ŝi ne sci'is, ĉu ŝi rest'os ĉi-urb'e aŭ i'e'n for'vojaĝ'os, ebl'e al si'a frat'in'o ĉef'urb'a. Tial, port'ant'e la valiz'o'n, ŝi paŝ'is konfuz'pens'e direkt'e al la staci'dom'o.

Tie ŝi ek'sent'is fort'a'n bezon'o'n trankvil'e medit'i pri si'a ĵus'a viv'o. Ŝi do ir'is al la staci'dom'a trink'ej'o, kie ŝi — kiu mal'oft'e konsum'is alkohol'aĵ'o'j'n — ial mend'is blank'a'n vin'o'n. “Por konsol'i mi'n,” ŝi dir'is al si, mem'sen'kulp'ig'e.

Sam'hor'e, decid'int'e for'ir'i por kelk'a'j tag'o'j al Valmu, por ripoz'ig'i si'a'j'n nerv'o'j'n post la emoci'o'j, kiu'j'n li ĵus tra'viv'is okaz'e de si'a arest'o, sam'e kiel por kviet'e pri'pens'i pri la propon'o de la arab'a diplomat'o, kiu'n propon'o'n, naŭz'it'a de la viv'o, li pli kaj pli em'is akcept'i, ankaŭ Ĝim vizit'is la staci'dom'o'n. Kaj jen li decid'is unu'e ir'i trink'i i'et'o'n.

La trink'ej'o est'is plen'plen'a. Li ĉirkaŭ'rigard'is, serĉ'e al liber'a tabl'o, sed da tia'j est'is neniom. Dum li'a'j okul'o'j du'a'foj'e rond'ir'is la lok'o'n, li vid'is, ĉe et'a tabl'o, vir'in'o'n sol'a'n, kiu sid'is antaŭ glas'o da vin'o, kaj diskret'e plor'is.

Ĉu ŝi est'is bel'a? La vizaĝ'o cert'e ne est'is estetik'e plej ĉarm'a kun la nun'a plor'sub'prem'a mien'o, kaj ŝi est'is ĉio ali'a ol elegant'e vest'it'a. Sed io pli profund'a ol la civiliz'it'a'j sent'o'j pri bel'ec'o, io eĉ pli instinkt'a ol la kutim'a'j motiv'o'j, kiu'j puŝ'as vir'o'n al vir'in'o, tuj konduk'is la jun'ul'o'n al ŝi.

Li pov'us dir'i: “Ĉu vi permes'as?” aŭ “Esper'ebl'e mi ne ĝen'as vi'n,” aŭ “Ĉu ĉi tiu sid'lok'o est'as liber'a?” aŭ iu'n ajn el la mil ĝentil'a'j esprim'o'j uz'ebl'a'j tia'cirkonstanc'e, sed neni'o'n simil'a'n li dir'is.

Li ek'sid'is apud ŝi, for'pren'is per si'a man'o la ŝi'a'n, kiu ten'is poŝ'tuk'o'n ĉe-vizaĝ'e, met'is plat'e ambaŭ si'a'j'n man'o'j'n al ŝi'a'j vang'o'j, turn'is delikat'e, sed firm'e, ŝi'a'n vizaĝ'o'n al si kaj en'ig'is en ŝi'a'j'n okul'o'j'n si'a'n plej simpati'a'n rigard'o'n. Li rid'et'is anĝel'e kaj, surpriz'at'e, aŭd'is si'n dir'i:

“Ne plor'u plu, jen mi est'as.”

Ŝi pov'us re'ag'i per tim'o. Ŝi pov'us vang'frap'i li'n. Ŝi pov'us dir'i krud'e: “Sinjor'o, mi vi'n ne kon'as, las'u mi'n!”, sed neni'o'n simil'a'n ŝi far'is. Mir'ant'e ŝi konstat'is, ke ŝi rid'et'as, kaj ke ŝi dezir'as li'n kon'i pli.

Li ne sci'is, kio'n ŝi far'as ĉi tie, li ne demand'is si'n, ĉu ŝi jam hav'as bilet'o'n kaj vojaĝ'plan'o'n tut'e preciz'a'n, li nur dir'is:

“Ĉu vi jam est'is en Valmu?”

Ŝi kap'ne'is, for'sku'ant'e last'a'n ofensiv'o'n de larm'o'j.

“Ankaŭ mi neniam ir'is tie'n, sed ĉiu'j dir'as, ke est'as plej bel'a lok'o. Kial vi ne ven'us kun mi?”

“Kial ne?” ŝi aŭd'is si'n dir'i, sam'temp'e pens'ant'e, ke antaŭ unu hor'o ŝi ankoraŭ loĝ'is en monaĥ'in'ej'o. Ŝi rond'rigard'is la trink'ej'o'n. Ĉe plur'a'j tabl'o'j jun'ul'in'o'j sid'is sen'vir'e, kaj tamen mult'e pli bel'a'j ol ŝi.

“Kial vi propon'as tio'n al mi?” ŝi demand'is.

“Kial ne?” li simpl'e respond'is, kaj li impuls'e kis'is ŝi'a'n man'o'n tiel tener'e, ke ond'o tre varm'a fand'is la tavol'o'n da glaci'o, en kiu ŝi'a kor'o est'is ankoraŭ kapt'it'a.

*

La hotel'ĉambr'o est'is banal'a, la ĵus'a vesper'manĝ'o ne apart'e memor'ind'a, sed, malgraŭ si'a tim'o, li ne pov'is ne kis'i ŝi'n plej ard'e. Kaj malgraŭ si'a tim'o, ŝi ne pov'is ne sam'e ard'e re'kis'i.

“Ŝi vid'ebl'e dezir'as mi'n,” li pens'is, jam sent'ant'e, ke li'a viv'fuŝ'il'o varm'iĝ'as, “sed baldaŭ, ŝi rigard'os mi'n monstr'o kaj for'kur'os.” Tamen li ne pov'is mal'lig'i si'n de ŝi.

“Li vid'ebl'e dezir'as mi'n,” ŝi pens'is, kaj kvankam ŝi sci'is, ke li el'rev'ig'os ŝi'n, kiel ĉiu'j ali'a'j, ŝi sent'is i'o'n flu'et'i en ŝi mal'supr'e. Sed tio ne mal'help'is la tim'o'n. Ŝi tra'viv'is tiu'n spert'o'n jam sufiĉ'e oft'e por sci'i, ke ankaŭ li de'fal'os de si'a ĝu'esper'o, kiam li konstat'os, ke ŝi ne pov'as hav'ig'i al li plezur'o'n pro si'a tro vast'a akcept'ej'o.

Sed ambaŭ tro dezir'is ali'seks'a'n kontakt'o'n, ambaŭ tro bezon'is la kares'o'n de la ali'a, por ke tim'o kaj raci'o pov'u venk'i, kaj ambaŭ kvazaŭ dis'du'iĝ'is: intelekt'a part'o pasiv'aspekt'e atend'is katastrof'o'n, dum la ali'a part'o, tro vir'a, tro vir'in'a, pli kaj pli pasi'e ag'is, kvazaŭ pro dev'o natur'a, kiu'n super'i ne ebl'us.

Ŝi iniciat'is la afer'o'n, mal'ferm'ant'e li'a'n pantalon'o'n kaj met'ant'e la man'o'n sur li'a'n am'don'il'o'n. Neniam ŝi sens'is i'o'n simil'e plaĉ'a'n. Li tuŝ'is tener'e sub ŝi'a rob'o la femur'o'j'n, per man'o esplor'ant'e pli kaj pli alt'e'n. Iom post'e, kiam ŝi, nud'a, kontempl'is li'n, nud'a'n, li'a fekund'il'o jam prezent'is de si sufiĉ'e bel'a'n mezur'o'n.

“Ĝim,” ŝi dir'is ĝoj'e, proksim'ig'ant'e si'a'j'n lip'o'j'n al ĝi, “mi neniam vid'is i'o'n tiel bel'a'n.”

Li'a re'ag'o eg'e surpriz'is ŝi'n. Oni oft'e dir'is al ŝi, ke vir'o'j fier'as pri si'a tie'a long'ec'o. Ŝi ne pov'is sci'i, ke ŝi'a'j vort'o'j re'vek'is en li de'long'e kondiĉ'it'a'n refleks'o'n: li re'konsci'iĝ'is.

Ŝi sent'is li'a'n ŝanĝ'o'n de si'n'ten'o, lev'is la okul'o'j'n al li'a vizaĝ'o, ĝi est'is ne'kred'ebl'e pal'a.

“Kio est'as al vi?” ŝi mal'trankvil'e demand'is.

“Mi ĵus vek'iĝ'is,” li respond'is sek'e. “Est'as sen'util'e. Ni mal'pli sufer'os, se ni halt'os tuj.”

“Ĉu halt'i? Halt'ig'i kio'n? Kial sufer'o? Mi...”

“Vir'in'o'j kun mi pov'as nur sufer'i,” li konfes'is, kaj la amar'a ton'o ŝi'n sam'temp'e tim'ig'is kaj tuŝ'is ĉe la kor'o.

“Kial?”

“Vi vid'is ĝi'n nur en la stat'o antaŭ'lud'a. Se vi plu lud'os per ĝi, ĝi kresk'os tiel monstr'e, ke mi pov'us am'pren'i vi'n nur kaŭz'ant'e al vi grand'eg'a'n dolor'o'n.”

Ŝi ek'rid'is.

“Mi pet'as, ne mok'u mi'n, mi parol'as la pur'a'n ver'o'n,” li dir'is plor'e'pet'e.

“Mi ne mok'as vi'n! Kiel mi pov'us? Sed vi est'as grand'a beb'o, al kiu fid'o mank'as. Kial ne prov'i?”

“Ĉar vi tre'eg'e plaĉ'as al mi. Kelk'foj'e, mi konfes'as, est'is al mi egal'e, ĉu ĝi dolor'ig'os penetr'ant'e. Sed vi est'as tiel am'ind'a, tiel delikat'a, ke...”

El la kuŝ'a pozici'o ŝi abrupt'e met'is si'n sid'e. Per plej serioz'a voĉ'o ŝi ek'dir'is:

“Ĝim!”

Li rigard'is ŝi'n mir'e. Neni'u iam ajn prononc'is li'a'n nom'o'n kun tia profund'ec'o de sent'o'j.

“Nun mi kompren'as, kio'n mi percept'is sub'konsci'e en la staci'dom'o,” ŝi dir'is.

“Kio'n?”

“Kial mi nepr'e dev'is vi'n am'i.”

“Kial?”

“Ĉar vi ver'ŝajn'e est'as la sol'a vir'o en la mond'o, kiu pov'as plen'ig'i mi'n.”

“Plen'ig'i? Kio'n vi vol'as dir'i?”

Sed anstataŭ respond'i vort'e, ŝi nur masaĝ'is li'a'n sub'a'n ventr'o'n, li'a'j'n femur'o'j'n, li'a'n am'paf'il'o'n, kaj tiu kresk'is, kresk'is, kresk'is, dum ŝi percept'is en si plej dolĉ'a'n inund'o'n laŭ la ne'kred'ebl'a long'ec'o de si'a am'don'a respond'il'o.

Ŝi pren'is li'a'n long'aĵ'o'n man'e kaj mild'e konduk'is ĝi'n al si'a pord'in'o. Li hezit'is puŝ'i si'n en'e'n.

Ŝi rigard'is li'a'n amil'o'n kun radi'ant'a vizaĝ'o, anĝel'e feliĉ'plen'a, met'is la man'o'j'n sur li'a'j'n glute'o'j'n, kaj en si'n li'n prem'is.

“Vi rigard'is ĝi'n! Vi rigard'is kvazaŭ admir'e! Ĉu vi ne taks'as mi'n monstr'o?” Li angor'e tra'serĉ'is ŝi'a'n vizaĝ'o'n.

Ŝi esprim'is nur kontent'ec'o'n, profund'a'n, plen'a'n, long'e sopir'at'a'n.

“Ven'u!” ŝi flustr'is, kaj prem'is pli fort'e.

Li sent'is si'n glit'i laŭ la perfekt'e lubrik'it'a koridor'o. Li glit'is pli kaj pli antaŭ'e'n. Li re'ten'is si'n. Li tim'is la moment'o'n, kiam ŝi kri'os, kiam li sent'os la dezir'o'n puŝ'i si'n ĝis-ekstrem'e, kiam li'n kapt'os la tent'o vund'i por ricev'i fin'fin'e ver'a'n vir'a'n plezur'o'n, kaj kiam li, bon'ul'o, sub'prem'os per ne'oft'e renkont'ebl'a vol'fort'o tiu'n tent'o'n por rapid'i ekster'e'n, furioz'a kaj frustr'it'a, re'foj'e satur'it'a je mal'esper'o.

Sed ju pli ĝi glit'is antaŭ'e'n, des pli ŝi'a vizaĝ'o esprim'is plen'um'iĝ'o'n.

“Ĝim! Ĝim!” ŝi kri'et'is. “Fin'fin'e!”

“Kio do okaz'is fin'fin'e?” Kvankam io en li sci'is kaj kompren'is, tro long'a kondiĉ'ad'o mal'help'is li'n kred'i. Mir'e, li percept'is ŝi'a'n ne're'puŝ'o'n. Kaj sam'temp'e, en ali'a part'o de si, li ne mir'is, ĉar la respond'o'n li kon'is jam de la staci'dom'a renkont'o.

“Fin'fin'e mi sent'as vir'o'n en mi.”

“Ĉu ver'e neniam antaŭ'e...? Tamen vi ne aspekt'as kiel sen'spert'a virg'ul'in'o... vi...” Re'e li kon'is la respond'o'n, ie, sed li bezon'is ĝi'n aŭd'i.

“Ho jes mi jam prov'is! Se vi sci'us, kiom mi prov'is! Sed ili'a'j juvel'et'o'j simpl'e perd'iĝ'is en mi. Mi'a ginekolog'o dir'is, ke ver'ŝajn'e neniam mi trov'os vir'o'n kapabl'a'n plezur'ig'i mi'n, ĉar mi est'as tro vast'a kaj long'a tiu'part'e. Tial mi en'ir'is monaĥ'in'ej'o'n. Sed ne pov'is... ho Ĝim!”

Li ating'is la ekstrem'aĵ'o'n. La sub'a part'o de li'a ventr'o unu'a'foj'e en li'a viv'o tuŝ'is la ventr'o'n de vir'in'o, en'e de kiu li puls'is, varm'e, plaĉ'e, plezur'eg'e. Ĝoj'o eksplod'is en li'a kor'o, kiel neniam li imag'is, ke ĝi ebl'us. “Hejm'e,” kri'is li'a kor'o, li'a korp'o, li'a falus’. “Hejm'e, jen fin'fin'e mi trov'iĝ'as hejm'e.”

Ili'a'j buŝ'o'j miks'iĝ'is, dum la korp'o'j kadenc'e kun'danc'is la plaĉ'e long'ig'at'a'n danc'o'n de ge-ĝu'o.

Ha, tiu'j tag'o'j en Valmu! Se mi dir'us, ke ili ne manĝ'is, ne trink'is, ne promen'is, nur korp-al-korp'is tut'tag'e, vi ne kred'us mi'n, kar'a leg'ant'o, tut'e prav'e, kaj tamen! Tiu'j ali'a'j okup'o'j est'is kvazaŭ periferi'a'j moment'o'j en viv'o, kies centr'o est'is la reciprok'a mal'kovr'o de reciprok'a'j ĝu-ebl'ec'o'j.

Kiel am'don'e li palp'is ŝi'a'j'n mam'o'j'n, kis'is ŝi'a'n ventr'o'n, lud'is kun la sent'em'a ĝu'buton'et'o! Kiel am'kon'e ŝi kares'is li'a'n brust'o'n, kned'is li'a'n glan'o'n, en'ig'is en si'a'n long'a'n, long'eg'a'n prem'ej'o'n li'a'n volupt'il'o'n, sopir'a'n de jar'o'j kaj jar'o'j al tia tut'long'a kapt'iĝ'o!

Al la inter'kon'iĝ'o de la korp'o paralel'is inter'kon'iĝ'o de du viv'o'j, de du kor'o'j, de du am'talent'a'j person'ec'o'j. Ke ili est'is kvazaŭ plan'it'a'j de la destin'o unu por la ali'a, tio ek'de la unu'a moment'o al ambaŭ evident'is, sed la ĉiu'minut'a konfirm'o de tiu ver'o ne est'is pro tio mal'pli feliĉ'ig'a.

Sur planed'o, en soci'o, kie tiom da verk'o'j epope'as la tragik'a'j'n aspekt'o'j'n de la hom'a viv'o, agrabl'as al histori'ist'o foj'e raport'i pri la ĝerm'o de feliĉ'a par'a viv'o. Kiel ĵus rakont'it'e.

Al tiu planed'o rid'et'e rigard'is du est'aĵ'o'j hom'form'a'j, kies lum'a'j korp'o'j al sur'ter'ul'o ne vid'ebl'is, ĉar ili situ'is en trans'a dimensi'o. Jes, ili kontempl'is tiu'n planed'o'n, ties urb'et'o'n Valmu, kaj, se est'i tut'e preciz'a, difin'it'a'n ĉambr'o'n en Hotel'o Bel'mont'a. Ili tre kontent'is pri si.

“Vi labor'is efik'e,” dir'is Gabriel’ al Prof. Ketulen.

Kaj en tiu trans'a mond'o ĝoj'a eĥ'o ripet'is: “-fik'e, fik'e, fik'e...”

Glos'ar'o

La ĉi-sub'a glos'ar'o en'hav'as la radik'o'j'n uz'at'a'j'n en la rakont'o, kiu'j ne trov'iĝ'as en Plen'a Vort'ar'o nek en ties Suplement'o, aŭ kiu'j tie est'as difin'it'a'j ali'manier'e.

adolesk'i - est'i en tiu viv'period'o, kiu ven'as post la infan'aĝ'o, kaj est'as karakteriz'it'a per la ek'funkci'ad'o de la seks'a'j gland'o'j (Piv)

balan'o - la konus'form'a ekstrem'aĵ'o de la penis'o (Piv)

batik'o - metod'o, precip'e uz'at'a en Jav'o, por tinktur'i ŝtof'o'j'n per kolor'a'j desegn'o'j, vaks'ant'e si'n'sekv'e la ne'tinktur'ot'a'j'n part'o'j'n (Piv)

ejakul'i- sperm'el'ĵet'i (Piv)

ekzibi - el'montr'i si'a'j'n seks-organ'o'j'n

el'norm'a - kiu el'ir'as el la norm'o'j, ekster'norm'a, ekster'ordinar'a

falus'o - erekt'a penis'o

fik'i - seks'kun'iĝ'i (Piv)

filodendr'o - plant'o de'ven'ant'a el ekvator'a kaj tropik'a Amerik'o, kun ramp'ant'a rizom'o kaj fingr'ec'a'j foli'o'j, uz'at'a en ali'klimat'a'j region'o'j kiel ornam'a kresk'aĵ'o en'loĝ'ej'a

frustr'i - mal'hav'ig'i al iu kontent'iĝ'o'n de dezir'o, bezon'o aŭ tendenc'o

glan'o - komun'a nom'o de la balan'o (ekstrem'aĵ'o de la penis'o) (Piv)

handikap'it'o - kiu'n fizik'a aŭ mens'a mis'form'iĝ'o met'as en iu'rilat'e mal'super'ec'a'n stat'o'n

kac'o - hom'a penis'o (Piv)

klimaks'o - plej supr'a punkt'o, apoge'o (Piv); plej intens'a moment'o en tra'viv'aĵ'o

Polaroid - fot'o'aparat'o, el kiu la fot'o'j el'ir'as, fin'far'it'a'j, post mal'long'a en-aparat'a pri'labor'ad'o (registr'it'a mark'o)

porn'a - pornografi'a

seks'um'i - hav'i seks'a'n rilat'o'n